نخواست خواهشى نمايد كه احتمال برود قبول نشود. چون ممكن است وسعت رزق هم مثل منصب امامت مخصوص اهل ايمان باشد امّا خداوند اين احتمال را دفع فرمود به اينكه رحمت رحمانيه او عام است و اينطور نيست كه ثمرات و بركات را فقط براى مؤمنان قرار دهد بلكه به قول سعدى شيرازى در كتاب گلستان:

«باران رحمت بى حسابش همه را رسيده و خوان نعمت بى دريغش همه جا كشيده و پردۀ ناموسِ (حرمت و آبرو) بندگان به گناه فاحش نَدَرَد و وظيفۀ (جيره) روزى به خطاى مُنِكر نَبُّرد.»

[3] - مرحوم على بن ابراهيم در تفسير خود از حضرت صادق عليه السلام روايت نموده كه منظور از ثمرات در آيه شريفه ( هِىَ ثَمَراتُ الْقُلُوبِ‌؛[1]ميوه دلها است)، اشاره به اينكه حضرت مى‌خواهد خداوند علاقه و محبت مردم را به اهل اين سرزمين جلب كند.

كه مضمون آيه (فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ اَلنّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ‌؛[2]دلهاى مردم را متوجه ذريّه‌ام قرار بده) مى‌باشد.

(قالَ وَ مَنْ كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلاً ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلى عَذابِ اَلنّارِ وَ بِئْسَ اَلْمَصِيرُ؛3و خداوند فرمود هر كه با وجود اين نعمت‌ها سپاس نگذاشت و راه كفر پيمود گر چه او را در دنيا اندكى بهره‌مند كنم ليكن در آخرت معذّب بآتش دوزخ گردانم كه مكان سخت ناگواريست.)

به هر حال خداوند در پاسخ تقاضاى ابراهيم (روزى دادن به اهل مكّه و اختصاص آن به اهل ايمان) مى‌فرمايد دعاى تو مستجاب است. مؤمنان را روزى مى‌دهيم امّا آنها را هم كه راه كفر پيموده‌اند كمى از ثمرات را به آنها در مدتّى كوتاه در اين دنيا مى‌دهيم و به طور كامل محروم نخواهيم كرد امّا در سراى آخرت آنها را به عذاّب آتش مى‌كشانيم و چه بد سرانجامى دارند.

[1]- نقل از: محمد ثقفى، تفسير روان جاويد، ج 1، قم: انتشارات برهان، ص 171

[2]- ابراهيم / 37.

[3]- بقره / 126