نوح عليه السلام از كشتى فرود آمد، تمام كسانى كه با او بودند، مردند، جز زنان و فرزندان او، لذا او را ابوالبشر ثانى ناميدند و فعلاً تمام مردم از نسل آن حضرتند.»[1] و بعضى اين خبر را كه از مرحوم كلينى رسيده است، رد كرده‌اند، به اينكه معنى ندارد اهل ايمان كه در كشتى بودند، بعد از فرود آمدن از كشتى همه بميرند.

در حديثى از امام صادق عليه السلام آمده است كه:

«چون سيصد سال از دعوت نوح گذشت، خواست درباره مردم نفرين كند و نماز صبح را خواند و نشسته بود كه چند تن از فرشتگان از آسمان هفتم بر وى فرود آمده و به او سلام كردند و سپس گفتند از تو خواهش داريم نفرين را به تأخير انداز، زيرا اين نخستين عذاب خدا در روى زمين خواهد بود. نوح در پاسخ گفت: تا سيصد سال ديگر تأخير انداختم و بعد از گذشت سيصد سال بازخواست نفرين كند، ملائكه آمدند و از وى خواستند باز هم نفرين را تأخير بيندازد. سيصد سال ديگر گذشت و نهصد سال شد. پيروان نوح از آزار دشمنان به تنگ آمده و از او خواستند تا فَرَج و گشايشى از خدا بخواهد. نوح قبول كرده و پس از نمازِ خود دعا كرد. جبرئيل نازل شد و به نوح گفت: خداوند دعاى تو را مستجاب كرده است اكنون به پيروان خود بگو خرما بخورند و هسته آنرا بكارند و از آن نگهدارى و محافظت كنند تا بزرگ شود و پس از بارور شدنِ درختان، بلا از ايشان بر طرف گردد و فَرَجشان برسد. نوح گفتار جبرئيل را به پيروان خود اطلاع داد و همگى خرسند شده و دستور خدا را انجام دادند و به نزد نوح آمدند و خواستند خداوند طبق وعده، عذاب نازل كند كه براى مرتبه دوم وحى شد كه به آنها بگو اين خرما را هم بخورند و هسته آنرا بكارند و پس از بارور شدنِ درختان، گشايش مى‌رسد. در اينجا بود كه يك ثلث از آن مردم از دين نوح دست كشيده و مرتد شدند و دو ثلث ماندند و خرماها را خورده و هسته‌هايش را كاشتند و هم‌چنان مراقبت كردند تا بزرگ شد و بارور گرديد و چون نزد نوح آمده و وفاى وعدۀ حق را خواستند، مجدداً به او وحى شد كه به آنها بگو

[1]- ابوعلى فضل بن حسن طبرسى، مجمع البيان، ج 8، پيشين، ص 447