و عذاب ستمكاران بيفزاى.)

خداوند در پى نفرين و درخواست عذاب از طرف نوح عليه السلام، مى‌فرمايد:

(قالَ عَمّا قَلِيلٍ لَيُصْبِحُنَّ نادِمِينَ فَأَخَذَتْهُمُ اَلصَّيْحَةُ بِالْحَقِّ فَجَعَلْناهُمْ غُثاءً فَبُعْداً لِلْقَوْمِ اَلظّالِمِينَ‌؛[1]نوح گفت: خدايا مرا در برابر تكذيبهاى آنان يارى كن. خداوند فرمود: به زودى از كار خود پشيمان خواهند شد. سرانجام عذاب آسمانى به حق آنان را گرفت و ما آنها را همچون خاشاكى بر سيلاب قرار داديم. دور باد قوم ستمگر از رحمت خدا!.)

اندوه بزرگ

(وَ لَقَدْ نادانا نُوحٌ فَلَنِعْمَ اَلْمُجِيبُونَ وَ نَجَّيْناهُ وَ أَهْلَهُ مِنَ اَلْكَرْبِ اَلْعَظِيمِ وَ جَعَلْنا ذُرِّيَّتَهُ هُمُ اَلْباقِينَ وَ تَرَكْنا عَلَيْهِ فِي اَلْآخِرِينَ سَلامٌ عَلى نُوحٍ فِي اَلْعالَمِينَ إِنّا كَذلِكَ نَجْزِي اَلْمُحْسِنِينَ إِنَّهُ مِنْ عِبادِنَا اَلْمُؤْمِنِينَ ثُمَّ أَغْرَقْنَا اَلْآخَرِينَ‌؛[2]همانا نوح ما را بر يارى خود ندا كرد. ما براى او چه اجابت كنندۀ نيكويى هستيم. او و كسانش را از اندوه بزرگ (آزارهاى زياد مردم و هر اندوهى كه حرارتش به سينه مى‌رسد) رهانيديم و فرزندانش را از بازماندگان قرار داديم و نام نيك او را در ميان امتهاى بعد باقى گذاشتيم. سلام و تحيّت بر نوح در ميان جهانيان باد. ما اينگونه نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم. چرا كه او از بندگان با ايمان ما بود، سپس ديگران را غرق كرديم.)

خداوند مى‌فرمايد: ما نوح را بعد از آنكه از ايمان قومش مأيوس شد و ما را خواند و درباره آنها نفرين كرد، دعايش را به خوبى اجابت نموديم و او و خانواده‌اش را از آزار قوم و اندوهِ معصيت كه براى اولياء خدا اندوه بزرگى است، نجات داديم و اولاد او را از كسانى قرار داديم كه نام و آثار و ذكرِ خير ايشان در جهان باقى و برقرار خواهد ماند و فقط او را در جهان باقى گذارديم. «گفته‌اند بعد از آنكه

[1]- مؤمنون/ 40، 41

[2]- صافات / 75 تا 82