مرحوم طبرسى مى‌گويد:

«نهصدو پنجاه سال شب و روز حضرت نوح مردم را به خدا دعوت مى‌كرد، ولى سخنان وى در آن مردم اثر نگذاشت و گاهى آن قوم بقدرى او را مى‌زدند كه بيهوش مى‌شد و چون بهوش مى‌آمد، مى‌گفت: «أَللّهُمَّ اهْدِ قَوْمي فَإِنَّهُمْ لا يَعْلَمُونَ‌»؛ خدايا قوم مرا هدايت كن بدرستى كه آنها نمى‌دانند.»[1]

فتح و پيروزى

(قالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ فَافْتَحْ بَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ فَتْحاً وَ نَجِّنِي وَ مَنْ مَعِيَ مِنَ اَلْمُؤْمِنِينَ فَأَنْجَيْناهُ وَ مَنْ مَعَهُ فِي اَلْفُلْكِ اَلْمَشْحُونِ ثُمَّ أَغْرَقْنا بَعْدُ اَلْباقِينَ‌؛[2]گفت: پروردگارا! قوم من، مرا تكذيب كردند. اكنون ميان من واينها داورى كن و گشايش قرار ده. ما او و كسانى راكه با او در كشتى پربار و مجهّز بودند، نجات داديم. سپس بقيه را غرق كرديم.)

(فَدَعا رَبَّهُ أَنِّي مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ فَفَتَحْنا أَبْوابَ اَلسَّماءِ بِماءٍ مُنْهَمِرٍ؛[3]آنگاه نوح به درگاه خدا دعا كرد: بار الها! من مغلوب شده‌ام، مرا يارى فرما. ما هم درهاى آسمان را گشوديم و سيلابى از آسمان فرو فرستاديم.)

(وَ قالَ نُوحٌ رَبِّ لا تَذَرْ عَلَى اَلْأَرْضِ مِنَ اَلْكافِرِينَ دَيّاراً إِنَّكَ إِنْ تَذَرْهُمْ يُضِلُّوا عِبادَكَ وَ لا يَلِدُوا إِلاّ فاجِراً كَفّاراً رَبِّ اِغْفِرْ لِي وَ لِوالِدَيَّ وَ لِمَنْ دَخَلَ بَيْتِيَ مُؤْمِناً وَ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ اَلْمُؤْمِناتِ وَ لا تَزِدِ اَلظّالِمِينَ إِلاّ تَباراً؛[4]نوح عرض كرد: خدايا! اين كافران را هلاك كن و از آنها هيچ كس را بر روى زمين باقى مگذار اگر از آنها هر كه را باقى گذارى، بندگان پاك و با ايمانت را گمراه مى‌كنند و فرزندانى بدكار، فاجر و كافر از آنها بظهور مى‌رسد پروردگارا! مرا و پدر و مادرم و هر مؤمنى كه به خانه (يا به كشتى) من داخل شد و زنان و مردان مؤمن را ببخش و بيامرز و به هلاك

[1]- سيد هاشم رسولى محلاتى، قصص قرآن يا تاريخ انبيا، پيشين،

[2]- شعراء / 117-120

[3]- قمر / 10 و 11

[4]- نوح / 26 تا 28