از يأس و نااميدى از هدايت مردم ودشمنى سرسخت آنها بعد از ساليان دراز، صورت گرفته است مانند نفرين حضرت نوح كه عرض مى‌كند: (رَبِّ لا تَذَرْ عَلَى اَلْأَرْضِ مِنَ اَلْكافِرِينَ دَيّاراً؛[1]پروردگارا هيچ كس از كافران را روى زمين باقى نگذار.)

اين نفرين در شرايطى است كه نوح بعد از 950 سال تبليغ وارشاد قومش آنها باز هم بر بت‌پرستى اصرار داشتند و فقط چند نفرى به وى ايمان آوردند و بقيه در گناه و معصيت غوطه‌ور بودند.

اين نكته شايان توجه است كه از بين پيامبران، حضرت محمّد كه «رحمةٌ للعالمين» است، قوم خود را نفرين نكرد و مى‌فرمودند من پيامبر دعوت و رحمتم.

وقتى در جنگ احد دندان پيامبر را شكستند و جراحات زيادى به حضرت وارد شد يارانش سخت ناراحت شدند و به آن حضرت عرض كردند: دشمن را نفرين كن! حضرت در پاسخ آنها فرمودند «اِنّى لَمْ اُبْعَثْ لَعّاناً و لكِنّى بُعِثْتُ داعِياً و رَحمةً‌، اَللّهُمَّ اهْدِ قَومِى فَاِنَّهمُ لايَعْلَمُونَ‌؛ من نفرين كننده مبعوث نشده‌ام بلكه براى دعوت به حقيقت و بر اساس رحمت مبعوث شده‌ام. خداوندا! قوم مرا هدايت فرما چرا كه آنها آگاهى ندارند»[2].

استغفار و استعاذه دعاى هميشگى انبيا

5 - بخشى از دعاى انبيا پيرامون استغفار و مغفرت است كه در دعا و مناجات بيشتر آنها به چشم مى‌خورد و آن بزرگواران پيوسته لب به استغفار مى‌گشودند و بديگران نيز سفارش مى‌كردند. و معلوم مى‌شود استغفار و توبه جايگاه مهم و با عظمتى در ميان دعاها دارد و كليد نزول بركات و گشايش نعمتهاى الهى است. بطورى كه قرآن در اهميت استغفار مى‌فرمايد: (وَ ما كانَ اَللّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ‌؛[3]بناى خداوند اين نبوده است كه بندگان را عذاب كند در حاليكه استغفار

[1]- نوح / 26

[2]- سفينة البحار، ج 1، ص 412.

[3]- سفينة البحار، ج 1/412 مرحوم شيخ عباسى قمى.