اسم الکتاب : تحليلى بر دعاهاى انبيا در قرآن المؤلف : خزائلی، محمدعلی الجزء : 1 صفحة : 265
در حديث قدسى خطاب به موسى عليه السلام فرمود: «هر
آنچه مىخواهى حتى علف گوسفندت و نمك خميرت را از من بخواه»[1] و به پيامبر فرمود:
«به كسانى كه دچار يأس مىباشند اخطار داده مبادا غير از خدا از ديگرى درخواست و
يا اميدى داشته باشند.»[2]
در اين نگاه انبيا كه خداوند را قادر و غنى مطلق مىدانستند
و خود را نيازمند و ضعيف دست نياز به درگاهش دراز نموده و با وسيله قرار دادن دعا
از او يارى و كمك مىخواستند و خواستههاى خود و يا پيروانشان را در ميان مىگذاشتند
و از راه دعا كه به قول «امام صادق عليه السلام: دعا كليد بخشش خداوند و وسيله
رسيدن به هر حاجتى است،»[3] آنان به وسيلۀ دعا با پروردگار خود به گفتگو و عرض
حال و حاجت مىنشستند. مثلاً حضرت لوط براى نجات خود و خانوادهاش از مفاسد قومش
عرض مىكند (رَبِّ نَجِّنِي وَ أَهْلِي مِمّا يَعْمَلُونَ؛[4]پروردگارا من و
خاندانم را از كردار نامناسب آنها نجات بخش.)
و قوم حضرت موسى عرض مىكند: (رَبَّنا لا تَجْعَلْنا فِتْنَةً
لِلْقَوْمِ اَلظّالِمِينَ وَ نَجِّنا بِرَحْمَتِكَ مِنَ اَلْقَوْمِ اَلْكافِرِينَ؛[5]بارالها
ما را هدف قوم ستمكار قرار مده و به رحمت خود ما را از شّر كافران نجات بخش.)
در اين دعا حضرت موسى براى همه پيروانشان درخواست
نجات و دورى از شر ظالمان را طلب مىكند.
4 - يك قسمت از دعاهاى پيامبران دعاهاى عليه (يعنى
نفرين) است كه بعد
[1]- علامه محمد حسين طباطبائى، ترجمه تفسير
الميزان، ج 2، چاپ اول، تهران: بنياد علمى و فكرى علامه طباطبائى، ص 45.
[2]- علامه محمد حسين طباطبائى، ترجمه تفسير
الميزان، ج 2، ص 46 ذيل آيه 186 / بقره
[3]- ابن جعفر محمد بن يعقوب ابن اسحاق كلينى، اصول
كافى، ج 2، پيشين، ص 470