اسم الکتاب : تحليلى بر دعاهاى انبيا در قرآن المؤلف : خزائلی، محمدعلی الجزء : 1 صفحة : 249
آن حضرت واجب بوده و بر امت او مستّحب مؤكّد مىباشد
و از آن بعنوان نافله يعنى زيادى و مزّيت تعبير شده و انصاف اين است كه در بين
اعمال مستحب اين عمل مزيت فوق العاده دارد و ثمرات دنيائى و آخرتى آن بسيار است و
اخبار زيادى در فضيلت و ثوابش وارد شده و كسانى كه موفق به انجام آن هستند مىدانند
چه گوهر گرانبهائى از دست كسانى كه در خواب غفلتند رفته و ميرود و خداوند نتيجه
آنرا مقام محمود يعنى شفاعت، مىداند. مىفرمايد: «وَ مِنَ اَللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ
بِهِ نافِلَةً لَكَ عَسى أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقاماً مَحْمُوداً»
امام صادق عليه السلام مىفرمايد: منظور از مقام
محمود (پسنديده) مقام شفاعت است كه در اثر تكرار و مداوت بر نماز شب به اشخاص عطا
مىشود.
بعد از امر به نماز شب اين دعا را به رسول اكرم صلى
الله عليه و آله و سلم تعليم مىفرمايد كه بگو پروردگارا وارد فرما مرا به ورودى
كه پسنديده و مورد رضايت تو باشد و بيرون آور مرابيرون آوردنى كه عاقبت آن در دين
و دنيا ستوده و محمود باشد و قرارده براى من از جانب خود قوّت و قدرت و عزّت و
سلطنت و حجّتى كه يار و ياور و كمك كار من در امور باشد تا بتوانم به كمك آن بر
دشمنان دين غالب شوم و عَلَم اسلام را در عالم بر پا دارم. و با هدايت تو در
كارهاى مشكل و مهم وارد شوم و باعنايت و كمك تو بروز مندانه از آنها خارج شوم.
مرحوم علىبن ابراهيم قمى مىفرمايد: «اين آيه روز
فتح مكّه نازل شد، وقتى كه رسول اللّه داخل سرزمين مكه شد.»[1]
در تفسير روان جاويد از محاسِن برقى از امام صادق
عليه السلام نقل مىكند: «اين آيه را هر وقتى كه امر هولناكى براى شما پيش آمد،
بخوانيد.»[2]