نهى از عجله در قرائت قرآن

(وَ قُلْ رَبِّ زِدْنِي عِلْماً؛[1]و بگو پروردگارا بر علم و دانش من بيفزاى.)

يكى ديگر از دعاهاى تعليمى خداوند به پيامبر اكرم دعاى فوق است كه مربوط است به آيۀ (وَ لا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ يُقْضى إِلَيْكَ وَحْيُهُ‌؛[2]نسبت به قرائت قرآن شتاب مكن پيش از آنكه وحى آن بر تو تمام شود و بگو پروردگارا دانش مرا افزون كن.[3])

پيامبر اكرم هنگامى كه قرآن به او وحى مى‌شد قبل از اينكه وحى به اتمام برسد در قرائت آن شتاب مى‌كرد و پيشى مى‌گرفت خداوند همانطور كه از آيه هيجدهم سوره قيامت بر مى‌آيد به حضرت فرمود (جمع و حفظ قرآن بر ما است و در قرائت آن شتاب مكن و بجاى آن از خداوند درخواست زيادى علم را بنما. كه معلوم مى‌شود پيامبر اكرم نسبت به آنچه هنوز به وى وحى نشده بود اجمالاً اطلاع قبلى داشت بخاطر اينكه قرآن قبل از اين نزول تدريجى يكمرتبه بطور دفعى بر حضرت نازل شده بوده روى اين جهت خداوند به حضرت مى‌فرمايد به علمى كه از پيش به قرآن دارى اكتفا نكن و از خداوند با صبر و شنيدنِ وحى علم جديد را طلب كن.

علت اينكه پيامبر قبل از تمام شدن وحى پيشى به قرائت بقيه آيات مى‌گرفتند چند احتمال است.

1 - اشتياق كامل آن حضرت به ياد گرفتن و حفظ قرآن بود و آنكه مبادا حرفى يا كلمه‌اى از آن جا بماند كه اين احتمال بيشتر مناسبت با اين دارد كه پيامبر از فرشته وحى سبقت نمى‌گرفت بلكه قبل از اينكه آيه به اتمام برسد حضرت بدنبال او تكرار

[1]- طه / 114

[2]- طه / 114.

[3]- همان.