فرعون در آن ناز و نعمت نيز خدا را فراموش نكرد - لذا در روايات مى‌خوانيم روزى در مقابل فرعون عطسه زد و بلافاصله گفت: «الحمد لله رب العالمين» فرعون از شنيدن اين سخن ناراحت شد و به او سيلى زد و موسى نيز متقابلاً ريش بلند او را گرفت و كشيد - فرعون سخت عصبانى شد و تصميم بركشتن او گرفت ولى همسرش به عنوان اينكه او كودكى است خردسال ومتوجه كارهاى خود نيست او را از مرگ نجات داد.[1]

بنده اگر رابطه‌اش با خداى خود هميشگى بود و در تمام مراحل زندگى چه در سختيها و چه در خوشيها بياد خدا بود، هر موقع دست نياز و تضرع به سوى او دراز كرد بدون جواب و دست خالى بر نمى‌گردد.

تقاضاى رؤيت

(وَ لَمّا جاءَ مُوسى لِمِيقاتِنا وَ كَلَّمَهُ رَبُّهُ قالَ رَبِّ أَرِنِي أَنْظُرْ إِلَيْكَ قالَ لَنْ تَرانِي وَ لكِنِ اُنْظُرْ إِلَى اَلْجَبَلِ فَإِنِ اِسْتَقَرَّ مَكانَهُ فَسَوْفَ تَرانِي فَلَمّا تَجَلّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكًّا وَ خَرَّ مُوسى صَعِقاً؛[2]و چون موسى به وعدگاه ما آمد و پروردگارش با او به سخن پرداخت گفت: پروردگارا خودت را به من بنما كه تو را بنگرم. گفت: هرگز مرا نخواهى ديد ولى به اين كوه بنگر اگر به جاى خويش برقرار ماند شايد مرا توانى ديد.)

بعد از نجات بنى اسرائيل از چنگال فرعونيان و غرق شدن آنها در رود نيل موسى مأموريت پيدا كرد براى گرفتن الواح تورات مدت سى شب به كوه طور برود و بعداً خداوند براى آزمايش مردم، ميقات حضرت را ده شب تمديد كرد (سى روز ماه ذى القعده و ده روز اوّل ذى الحجه) حضرت موسى سى روز، روزه گرفت و در آخر روز سىّ ام پيش از افطار مسواك نمود پس وحى رسيد اى موسى آيا نمى‌دانى

[1]- على‌ابن جمعه، تفسير نور الثقلين، ج 4، پيشين، ص 117

[2]- اعراف / 143