بلندترين درجات بهشت است، دست مى‌يابند كه يكى از اسماء بهشت مى‌باشد. و هر كس در بهشت جايگزين گرديد هميشه آنجا خواهد بود. مجمع از پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم روايت نموده كه:

هيچ يك از شما نيست مگر آنكه براى او دو منزل است يك منزل در بهشت و يك منزل در جهنّم. پس اگر كسى بميرد و داخل در جّهنم شود اهل بهشت وارثِ منزلِ او در بهشت خواهند شد.

على بن ابراهيم قمى در تفسيرِ خود اين معنى را از امام صادق عليه السلام نقل كرده كه:

«بعد از ورود اهل بهشت در آن، منازل گناهكاران را در جّهنم به ايشان نشان مى‌دهند و مى‌گويند اگر شما معصيت كار بوديد اين جا منزل شما بود و آنها بقدرى خوشحال مى‌شوند كه اگر كسى از آنان از خوشحالى بميرد جا دارد.

و همچنين بعد از ورود اهل جهنم در آن، منازل آنان را در بهشت به آنها ارائه مى‌دهند و مى‌گويند اگر شما ثواب كار بوديد اين جا منزل شما بود و آنها بقدرى محزون مى‌شوند كه اگر كسى از حزن در آنجا بميرد جا دارد. پس آنها منازل اينها و اينها منازل آنها را ارث مى‌برند.»[1]

مرحوم شيخ عباس قمى رحمه الله[2] مى‌فرمايد:

«از حضرت امام رضا عليه السلام روايت شده، حضرت على بن الحسين (زين‌العابدين عليه السلام) در شب شهادت بيهوش گرديد و چون بهوش آمد بعد از تلاوت سوره واقعه و سورۀ فتح اين آيه شريفه را تلاوت فرمود: (اَلْحَمْدُ لِلّهِ اَلَّذِي صَدَقَنا وَعْدَهُ وَ أَوْرَثَنَا اَلْأَرْضَ نَتَبَوَّأُ مِنَ اَلْجَنَّةِ حَيْثُ نَشاءُ فَنِعْمَ أَجْرُ اَلْعامِلِينَ‌[3]؛ ستايش مخصوص خداوندى است كه به وعدۀ خويش درباره ما وفا كرد و زمين را ميراث ما قرار داد و اينكه هر كجاى بهشت بخواهيم منزل گيريم، چه

[1]- على بن ابراهيم، تفسير قمى، ج 2، پيشين، ص 89.

[2]- شيخ عباس قمى، منتهى الآمال، ج 2، چاپ اول، تهران: انتشارات جاويدان، ص 42.

[3]- زُمَر / 74