خوب است پاداش عمل كنندگان).

آرى اين سخن فخر الساّجدين امام زين العابدين است كه با دلى آرام و قلبى مطمئن و سرشار از ايمان به بهشت برين پرواز مى‌كند و خدا را بر اين اِنعام بزرگ مى‌ستايد.

قلب سليم

بعد از اين حضرت ابراهيم عليه السلام عرض مى‌كند:

(وَ اِغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كانَ مِنَ اَلضّالِّينَ وَ لا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ يَوْمَ لا يَنْفَعُ مالٌ وَ لا بَنُونَ إِلاّ مَنْ أَتَى اَللّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ وَ أُزْلِفَتِ اَلْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ وَ بُرِّزَتِ اَلْجَحِيمُ لِلْغاوِينَ‌؛[1]بار خدايا پدرم (عمويم) را بيامرز كه او از گمراهان است و مرا روزى كه مردم بر انگيخته مى‌شوند شرمنده و رسوا مكن. در آن روزى كه مال و فرزندان سودى نمى‌بخشند. مگر كسى كه با قلبى سليم به پيشگاه خدا آيد. در آن روز بهشت براى پرهيزگاران نزديك شود و دوزخ براى گمراهان آشكار گردد.)

حضرت ابراهيم كه كانون محبت و عاطفه است بعد از ستايش خدا به بزرگى و شايستگى براى عبادت و پرستش و بى خاصيت بودن خدايانى كه اقوام او مى‌پرستيدند، طبق وعده‌اى كه به عمويش براى طلب آمرزش در صورت ايمان او، داده بود، عرض مى‌كند كه خدايا عمويم را مغفرت كن (توفيق هدايت عطا كن و راه حق را برايش آشكار فرما) كه شرح آن قبلاً گذشت و اين حكايت از رحمت و رأفت آن حضرت نسبت به خويشان و اقوام خود مى‌كند و نيز دعا فرمود كه خداوند او را در دنيا از ارتكاب كارى كه سبب رسوائى و خوارى او در قيامت شود - كه روز ظاهر شدن سرائر انسانها است - حفظ فرمايد، روزى كه هيچ مال و اولادى فايده ندارد و آنجا كسى داراى مالى نيست و هر كس بقدرى گرفتار است كه به ديگرى نمى‌رسد فقط چيزى كه به درد انسان مى‌خورد دل پاك و سالم از آلودگيها و امراض درونى

[1]- شعراء / 86 تا 91