20. کیفیّت اسلام عبد الله ذو البجادین

عبداللّه ذو البجادین از قبیله مزینه و نامش در سابق عبد العزی «اسم یکی از بتها» بود در کودکی پدرش از دنیا رفت و عموی بت پرستش کفالت وی را به عهده گرفت و از او حمایت و سرپرستی نمود و در جوانی او قسمتی از اموال خود را به او بخشید. در آن موقع آیین اسلام شور و تحرّکی در مردم به وجود آورده بود. همه جا پیرامون دین جدید بحث و گفتگو می‌شد.

عبدالعزی نیز به جستجو و تحقیق برخاست و با عشق و علاقه مسائل اسلامی‌ را دنبال می‌‌کرد. بر اثر شنیدن سخنان پیامبر اکرم و آگاهی از تعالیم الهی به فساد عقیده خود و خاندان خود پی برد، از بت‌پرستی و رسوم جاهلیت دست برداشت و به دین اسلام گروید اما ‌به‌ جهت رعایت عموی خود علناً إظهار اسلام نمی‌کرد.

تا چندی، وضع به همین منوال بود، پس از فتح مکّه روزی به عموی خود گفت: مدّتی در انتظار ماندم که به خود آیی و مسلمان شوی و من نیز با تو قبول اسلام نمایم، اینک می‌بینم که بت پرستی را ترک نمی‌گویی و همچنان در آیین باطل خود پافشاری می‌کنی، پس اجازه بده من مسلمان شوم و به گروه مسلمانان بپیوندم.

عمو که قبلاً گرایش او را به اسلام احساس کرده بود، از شنیدن سخن وی سخت برآشفت و گفت: هرگز اجازه نمی‌دهم. سپس قسم یاد کرد که اگر راه محمّد را در پیش بگیری، تمام اموالی را که به تو داده‌ام پس خواهم گرفت.

عمو تصوّر می‌کرد برادر زاده‌اش با این تهدید تغییر عقیده داده و از تصمیم خود بر می‌گردد و در بت‌پرستی پایدار می‌ماند. ولی او همچنان مسلمان واقعی ماند و با تندی و خشونت و تهدید مالی، اراده‌اش متزلزل نگردید و از تصمیم خود دست نکشید و در کمال صراحت و قاطعیت، اسلام باطنی خود را آشکار کرد و کمترین اعتنایی به تهدید مالی عموی خود ننمود.