2. همه را بنده و جيره‌خوار او می‌دانم.

3. وسایل زندگى و روزى را در دست خدا می‌دانم.

4. قضا و قدر او را در همه چيز نافذ و جارى می‌دانم. گفتم: چه زاد و توشه‌ خوبى است، شما با همين زاد و توشه بيابان‌هاى آخرت را هم به خوبى طى خواهید کرد تا چه رسد به بيابان‌هاى دنيا. [1]

3. خوشرویی یا ترشرویی؟

روزی حضرت عيسى و حضرت يحيىC در جایى به هم رسيدند، حضرت يحيى كه ديد حضرت عيسى خنده بر لب دارد و خوشحال است به آن حضرت گفت: چه شده که تو را به مثل حالات غافلین می‌بينم؟! گويا از عذاب الهى، خود را ايمن می‌دانی؟! حضرت عيسى7 در پاسخ گفت: چه شده كه تو را گرفته خاطر و ناراحت می‌بينم، گويا از رحمت خدا نااميد می‌باشى؟! «این حالت تو مثل حالات نا امیدان است.»

بر سر اين موضوع به گفتگو پرداختند ولی صحبت آنان به جایى نرسيد «كه حقّ با کدام‌یک از آن دو بزرگوار است» بنا شد منتظر قضاوت خداوند شوند در این هنگام وحى شد: (احَبُّكُما الَىَّ الطلق البسام احْسَنُكُما ظَنّاً بى) محبوبترين مردم در نزد من، كسى است كه خنده‌رو و خوشرو باشد و گمانش به من نیکوتر باشد.[2] امیرمؤمنان على7 می‌فرمايد: (الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِی وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِی قَلْبِهِ) شادی مؤمن در چهره‌اش نمایان و اندوهش در قلب اوست.[3]

امام باقر 7 می‌فرماید: (البِشرُ الحَسَنُ وَ طَلاقَةُ الوَجهِ مَكسَبَةٌ لِلمَحَبَّةِ وَ قُربَةٌ مِنَ

[1].[258] بحار الأنوار، مجلسی، محمد باقر، ط دار الاحیاء التراث، ج 46 ص38.

[2]. شرح نهج البلاغه ابن ابی‌الحديد ج 6 ص 328.

[3].[260] نهج البلاغه حكمت 333.