اللّهِ، وَ عُبوسُ الوَجهِ وَ سوءُ البِشرِ مَكسَبَةٌ لِلمَقتِ وَ بُعدٌ مِنَ اللّهِ). [1] خوشرویی و گشاده رويى، باعث جلب محبّت مردم و نیز تقرّب به خداوند مى‌شود، در مقابل ترش رويى و عبوس بودن موجب دشمنى مردم و دورى از خداوند می‌شود.

نکته: گشاده رويى یکی از مصادیق حسن خلق است اين خصلت پسندیده سبب مىشود كه كينهها و كدورتها، جاى خود را به اُنس و الفت و محبّت بدهد و زمينه آسايش جسم و جان و مهمتر از آن، همدلى، رفاه و آسايش خانوادگى و اجتماعى را فراهم کند. حضرت علی7 می‌فرماید: (قُلُوبُ الرِّجَالِ وَحْشِیةٌ فَمَنْ تَأَلَّفَهَا أَقْبَلَتْ عَلَیه)[2] دلهای مردم گریزان از یکدیگر است و تنها به کسی روی آوردند که از او خوشرویی و محبّت مشاهده کنند. در حالات رسول اكرم ﷺ آمده است که آن حضرت بزرگ طبع، خوش معاشرت و گشادهرو بود، هميشه متبسّم بود، بى‌آن‌كه اخمو باشد، متواضع بود و نسبت به تمام مسلمانان مهربان بود.[3]

4. عطايش را به لقايش بخشيدم

يكى از پارسايان به شدت نيازمند و تهيدست شد، شخصى به او گفت: فلان كس ثروت بى‌اندازه دارد، اگر او به نيازمندى تو آگاه شود، بى‌درنگ در رفع نيازمنديت بكوشد.

پارسا گفت: مرا نزد او ببر، آن شخص گفت: با كمال منّت و خشنودى تو را نزد او مى برم. سپس دست پارسا را گرفت و با هم نزد آن ثروتمند رفتند، هنگامى كه پارسا به مجلس ثروتمند وارد گرديد، ديد او لب فروآويخته و چهره در هم كشيده و نشسته است، همانجا بى‌آنكه سخنى بگويد، آن مجلس را ترك نمود، شخصى از پارسا پرسيد: چه كردى؟ پارسا گفت: «عطايش را به لقايش بخشيدم. يعنى با ديدن چهره

[1].[261] مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل، محدّث نوري، ج‌8، ص: 453‌.

[2].[262] نهج البلاغة، سید رضی ص: 414‌.

[3].[263] ارشاد القلوب(دیلمی) ج 1 ص 11.