آفتاب بر در خانه آمد و آن بزرگواران برای بار سوم، سهم غذاى خود را به فقیر اسیر دادند. در همين هنگام، جبرييل بر پیامبر اکرم نازل شد و گفت: اى محمّد! خداوند به داشتن چنين خاندانى به تو تهنيت و تبریک می‌گويد. سپس سوره انسان در شأن خاندان رسول الله نازل گردید.

مرحوم علامه امينى در کتاب الغدير از 34 نفر از علماى معروفِ اهل‌سنت، اين جریان را ذیل آیه شریفه نقل نموده است: (يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخافُونَ يَوْماً کانَ شَرُّهُ مُسْتَطيراً* وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ مِسْکيناً وَ يَتيماً وَ أَسيراً* إِنَّما نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُريدُ مِنْکُمْ جَزاءً وَ لا شُکُوراً). [1] آنان به نذر خود وفا می‌کنند و از روزی که شر و سختیش همه اهل محشر را فراگیرد می‌ترسند و غذاى خود را در راه دوستی با خدا به بينوا و يتيم و اسير مى‌دهند. «هنگامی که از آنان در این جهت تشکر می‌شود مى‌گويند:» ما براى رضاى خدا به شما طعام دادیم و به هیچ عنوان از شما انتظار پاداش و حتی تشكر را نداریم. [2]

نکته: آنچه در این قضیه بسیار مورد توجه است این که بعد از هر بار انفاق، با تاکید به کلمه (إِنَّمَا) به سائل میفرمودند: اطعام ما تنها برای خداست و از شما انتظار هیچ پاداش و حتی تشکر خشک و خالی را هم نداریم. حقیقت امر هم، چنین بود که مورد تصدیق خداوند هم واقع گردید.

13. اخلاص در محبّت به اهلبیتb

بعد از شهادت امام حسن مجتبى7 عده‌اى نزد امام حسين 7آمده و عرض کردند: اى فرزند رسول خدا! چند نفر از ياران ما به معاويه پيوسته ليكن ما نزد شما

[1] . سوره انسان، آیه هفتم به بعد. برخی از کتب اهل سنت: تفسیر کشاف،ج۴، ص۶۷۰؛ تفسیر قرطبی، ج۱۰، ص۶۹۲۲، تفسیر فخر رازی، ج۳، ص242.

[2] . تفسیر الكشاف، زمخشرى، محمود، ج ‌4، ص 670.