است.[1]درحالی‌که تأویل آیه در صورتی جایز است که ظاهر آیه باعقل و آیات دیگر ناسازگار باشد و نیت تأویل کننده نقشی در صحت‌وسقم تأویل ندارد.

ب) وظیفه مفسر تبیین مراد الهی از آیات و دفاع معقول از مفاهیم دینی می‌باشد و شایسته نیست که برای دفاع از دین و تطبیق آموزه‌های دینی با نظرات مخالفان به تأویل آیات بپردازد.[2]

6- رابطه معجزه و تغییرناپذیری سنت‌های الهی

در آیاتی از قرآن به تغییرناپذیری سنن الهی اشاره‌شده است. مثل آيات: «سُنَّةَ اللَّهِ الَّتِي قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلُ و لَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا»[3] و «وَ لَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ‌ اللَّهِ تَحْوِيلًا»[4]سنت در لغت به معنای راه و روش است و سنن الهی به روش حکمت خدایی و همچنین روش طاعت و بندگی به او گفته می‌شود.[5] سنت‌های الهی به اعتبارات گوناگونی تقسیم می‌شوند مانند سنت‌های اخروی (مربوط به زندگی ابدی انسان‌ها و پاداش و کیفر اخروی اعمالشان) و

[1] - فاطمه اسماعیل محمد اسماعیل، القرآن و النظر العقلی، آمریکا- هرندن: المعهد العالمی للفکر الاسلامی، ۱۴۱۳، ص ۲۵۲.

[2] - ر.ک. مسعود تاج آبادی، المنار در آینه المیزان، ص ۲۲ .

[3] - فتح ۲۳.

[4] - فاطر ۴۳ .

[5] - حسین بن محمد راغب اصفهانی، ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن(راغب اصفهانی)، ۴ جلدی، تهران: مرتضوی، چاپ دوم، ۱۳۷۴، ج ۲، ص ۲۶۶. راغب می نویسد که آیه آگاهى و هشدارى است بر اينكه فروع اديان و شرايع هر چند كه صورتشان ‌مختلف باشد هدف و غرض، اراده شده و مقصود از آنها مختلف و گونه‌گون نيست و تبديل هم نمى‌گردد و آن همان پاكيزه نمودن نفس و آماده ساختنش براى رسيدن به ثواب و پاداش خداى تعالى و جوار رحمت اوست.