سنت‌های دنیوی. سنت‌های دنیوی (ویژه رفتارهای دنیوی) نیز به رفتارهای اجتماعی یا به رفتارهای فردی و اجتماعی مربوط می‌شود. همچنین سنت‌های دنیوی به سنت‌های مطلق و مقید تقسیم می‌شود. [1]

عبده از آیات قرآن [2]تصریح کتاب الهی بر تغییرناپذیری سنت‌های مربوط به قوانین در امت‌ها و هستی را استنباط کرده است.[3] وی عبرت‌گیری از سنت‌های الهی در آثار گذشتگان و حاضران را یکی از اصول اسلام (در مقایسه با مسیحیت) برمی‌شمارد که انبیا (ع) در دعوتشان به‌حق، بر غیر دلیل تکیه ننموده و بر عجایب و غرایب و خوارق عادت نظر نکرده‌اند.

عبده و رشید رضا حوادث خارق‌العاده را به‌منظور هماهنگی با سنت‌های متعارف تأویل می‌برند چراکه معتقدند وحی از تغییر و تبدیل نیافتن سنت‌ها سخن گفته است ازاین‌رو هر روایتی که از وقوع امری برخلاف این نظام خبر دهد، اصل بر کذب بودن آن است؛[4] نظام هستی بر اسباب و مسبباتی جاری است و هیچ‌گونه تغییر و دگرگونی در قوانین هستی جایی

[1] - محمد تقی مصباح یزدی، جامعه و تاریخ از نگاه قرآن، ص ۴۶۹ «مراد از سنت‌های مطلق، سنت‌هایی هستند که تحقق آنها متوقف بر چیزی نیستند، استثنا پذیر نیستند و شامل همه انسان‌ها دائمی و همیشگی هستند. سنت‌های مقید سنت‌هایی هستند که تحقق آنها متوقف بر مقدماتی است که فراهم ساختن آن مقدمات در اختیار انسان است. این سنتها قابل تغییر و تبدیل هستند و ممکن است بعضی از آنها بر بعضی دیگر در شرایط خاص مقدم باشد. سنت‌ها به دو دسته فردی و اجتماعی نیز تقسیم می‌شود. سنت‌های فردی قوانین و نظام حاکم بر پدیده‌های فردی را بیان می‌کند و سنتهای اجتماعی بیانگر قوانین و نظام حاکم بر پدیده‌ها و زندگی اجتماعی و روابط میان افراد و گروه‌ها است».

[2] - اسراء 77؛ احزاب 62؛ فتح 23.

[3] - محمد عبده، الاسلام و النصرانیه مع العلم و المدنیه، ص۷۳- ۷۲.

[4] - محمد رشید رضا، المنار، ج ۱۱، ص ۲۳۸.