اما سوره "مسد" (تبت يدا ابي لهب) كه با مقايسه با سخنان غيرقرآني پيامبر6 به عنوان شاهدي بر قبض حالت پيامبر6 و فرو بودن آن درحال وحي آن سوره آورده شده است، اولا: فصاحت و بلاغت آيات و سور قرآن بايد با مفاد و هدف و پيامي كه دنبال مي‌كنند ملاحظه گردد نه اينكه سوره اي كه درباره موضوعي است با سوره ديگري كه درباره موضوع ديگري است، يا با كلمات پيامبر6 و ديگران كه در آن باره نيست، مقايسه شود. از اين رو سوره "مسد" با قطع نظر از معاني بلندي كه مي‌توان از آن برداشت كرد و بعضا در كتب تفسير به آن اشاره شده است، معناي ظاهر آن هم در هدفي كه داشته با مختصرترين و بليغ ترين عبارات بيان گرديده است ; علاوه بر اين كه در آن سوره آن چنان كه مفسران هم گفته اند اخبار از غيب و خبر از آينده ابولهب است كه به وقوع پيوست . و ثانيا: بر فرض كه پيامبر6 در حال وحي اين سوره حالتي فروتر از حالات ديگر وحي داشته است از كجا اين فرو بودن حالت او را نويسنده محترم كشف كرده است ؟ آيا از راهي جز مفاد و عبارات خود اين سوره ؟ پس چرا خود وحي و مفاد آن چنين حالتي را براي پيامبر اقتضا نكند؟ همچنان كه وقتي آيات بلند توحيدي بر او نازل مي‌شد و خداوند براي او تجلي مي‌كرد او به طور كلي از خود بي خود مي‌شد. آري، شرح صدر او و زدودن وزر بي طاقتي و شكستن حصار طاقت او همه از ناحيه مبدأ وحي بود.