ب - اگر شك كند كه چه وقت عذر برايش پيدا شده مي‌تواند مقدار كمتر را قضا نمايد، مثل كسي كه در روزهاي آخر ماه رمضان مسافرت كرده و بعد از رمضان نمي داند كه ابتداي سفر او بيست و پنجم بوده يا بيست و ششم، چنين شخصي مي‌تواند روز بيست و ششم را روز شروع مسافرت خود حساب كند و پنج روزه قضا بگيرد، مگر اينكه مقدار روزهايي را كه روزه نگرفته مي‌دانسته و بعد فراموش كرده باشد كه در اين صورت بنابراحتياط مقدار بيشتر را كه احتمال مي‌دهدقضا نمايد.

مساله 1556- زن حائض يا نفساء روزه هايي را كه در روزهاي حيض يا نفاس نگرفته بايد پس از پاك شدن قضا نمايد، ولي زن مستحاضه بايد به ترتيبي كه در احكام استحاضه گفته شد روزه هاي خود را بگيرد، و در اين صورت ديگر قضاندارد.

مساله 1557- اگر در ماه رمضان به واسطه عذري روزه نگيرد و پس از رمضان عذر او برطرف شود، بنابراحتياطواجب تا رمضان سال بعد قضاي آن را بجا آورد، و چنانچه تا رمضان آينده از روي عمد قضاي روزه را نگيرد بايد علاوه بر قضاي روزه براي هر روز يك مد طعام به فقير بدهد.

مساله 1558- اگر در قضاي روزه رمضان كوتاهي كند تا وقت تنگ شود و در تنگي وقت عذري پيدا كند، بايد روزه هارا پس از رمضان قضا نمايد و براي هر روز يك مد طعام به فقير بدهد.

مساله 1559- اگر موقعي كه عذر دارد تصميم داشته باشد كه پس از برطرف شدن عذر روزه هاي خود را قضا كند وپيش از آنكه قضا نمايد در تنگي وقت عذري پيدا كند، بايد قضاي آن را بگيرد و بنابراحتياط واجب براي هر روز هم يك مد طعام به فقير بدهد.

مساله 1560- اگر بيماري انسان چند سال ادامه پيدا كند و پس از بهبودي تا رمضان آينده به اندازه قضا وقت داشته باشد، بايد قضاي رمضان آخر را بگيرد و براي هر روز از سالهاي پيش يك مد طعام به فقير بدهد و قضاي آنها واجب نيست .

مساله 1561- كسي كه از چند ماه رمضان روزه قضا دارد، قضاي هر كدام را كه اول بگيرد مانعي ندارد، ولي اگر وقت قضاي رمضان آخر تنگ باشد - مثل آنكه پنج روزه از رمضان آخر قضا داشته و پنج روز هم به رمضان مانده باشد - بنابراحتياط واجب اول قضاي رمضان آخر را بگيرد.

مساله 1562- اگر قضاي روزه چند رمضان بر او واجب باشد خوب است معين كند - گرچه به طور اجمال - كه قضاي كدام رمضان را بجا مي‌آورد، ولي اگر به طور كلي قصد نمايد، قضاي رمضان جلوتر محسوب مي‌شود.