[1] چگونه مي‌توان تصور نمود كه خداوند شريعت و ديني را براي همه مردم در همه زمانها و عصرها فرستاده باشد اما براي حفظ و حراست و دفاع از آن تكليفي براي مسلمين مشخص نكرده باشد، و در نتيجه بعد از آن همه زحمتها كه براي تبليغ و گسترش اسلام كشيده شده دو دستي تقديم افراد فاسق و ظالم گردد. علماي اعلام در مباحث اصول اين قدر روي مقدمه واجب تكيه نموده و به نصب سلم (نردبان) براي رفتن روي پشت بام مثال مي‌زنند، اما نسبت به فراگيري علم اداره كشور و حكومت اسلامي توجه و عنايتي نمي كنند، تا جايي كه علماي عراق (در سال 1920) براي دفاع از كشور اسلامي عراق و كوتاه كردن دست انگليس ها قيام كردند و آنها را از كشور بيرون راندند اما پس از پيروزي به نجف برگشته و مشغول فقه و اصول شدند و كشور را به دست سياستمداران غيرآشنا به مسائل اسلامي و غيرمسؤول نسبت به امور مسلمين سپردند و در نتيجه تمام زحمات به هدر رفت و كار به جايي كشيد كه الان مثل صدامي غاصبانه بر آن حكومت مي‌كند و ظالمانه به كشور جمهوري اسلامي هجوم نظامي مي‌آورد. آيا هنر اداره كشور مخصوص يك مشت فرنگ رفته است يا اينكه افراد متدين هم لازم است علم اداره كشور را بياموزند؟ خود را براي اداره كشور آماده نمايند؟ چرا طلاب نبايد در كنار درس مكاسب و كفايه، علم اداره كشور را هم بياموزند؟ و چرا يك مجتهد نبايد آگاه به مسائل سياسي، اجتماعي، اقتصادي كشور باشد؟! همان گونه كه احداث و ايجاد نظام اسلامي لازم و واجب است و اداره امور مسلمين به عنوان امور حسبيه به عهده علماست، ايجاد مقدمات و فراگيري علوم آن هم بايد در حوزه ها باشد. البته اگر انسان توانايي انجام كاري را ندارد نبايد آن را تقبل كند بلكه دنبال مقدمه آن كه آموزش و كسب صلاحيت است باشد و سپس آن كار را به عهده بگيرد، و مادامي كه آمادگي لازم را نيافته از كساني كه آگاه و وارد هستند استمداد كند. (از افاضات معظم له در درس)