"امر و نهي داراي وجه و جهت واحدي هستند، هيچ يك از معاني امر نيست مگر اينكه بعد از آن نهي است، و هيچ يك از وجوه نهي نيست مگر اينكه همراه با آن امري وجود دارد. خداوند متعال در كتاب خويش مي‌فرمايد: (يا ايها الذين آمنوا استجيبوا لله و للرسول اذا دعاكم لما يحييكم [1] اي مؤمنان، خدا و رسول او را هنگامي كه شما را به آنچه حيات و زندگي مي‌بخشد دعوت مي‌كنند اجابت كنيد.)

خداوند سبحان در اين آيه بيان داشته كه حيات و زندگي مردم امكان ندارد مگر در سايه امر و نهي، همانند آيه شريفه : (و لكم في القصاص حياة يا اولي الالباب [2] براي شما در قصاص زندگي است اي خردمندان) و مانند آن است آيه شريفه (اركعوا و اسجدوا و اعبدوا ربكم و افعلوا الخير[3] ركوع و سجده كنيد و عبادت پروردگارتان را انجام داده و كارهاي شايسته كنيد.) و "خير" كه در ذيل آيه گفته شده كارهايي است كه موجب بقا و دوام زندگي است .

اين آيات روشن ترين دليل بر اين است كه امت نياز به امام دارد تا زمام امور را به دست گرفته و آنان را امر و نهي نمايد، حدود الهي را اقامه و با دشمنان بجنگد، غنايم را تقسيم و حقوق واجب الهي را از مردم وصول كند و درهاي خير و مصلحت را به روي مردم گشوده و آنان را از آنچه به ضررشان است بيم دهد; زيرا امر و نهي يكي از اسباب حيات و بقاي جامعه است وگرنه شوق و