معصوم نيست بلكه امام عادل نيز واجب الاطاعة است، و اجماع مورد ادعاي غنيه و تذكره نيز درباره امام عادل است در مقابل امام جائر كه احمد حنبل براساس روايت ابوهريره به آن فتوا داده است .

اما مرحوم صاحب رياض در امامت جهاد ابتدايي عصمت را نيز شرط دانسته و جهاد ابتدايي همراه با امام معصوم را جايز و لازم مي‌شمارد. شايد صدور اين فتوا به خاطر تبادر امام معصوم از لفظ "امام" در ذهن ايشان و سايرين ناشي شده باشد و چه بسا به همين معني هم تصريح نموده و فرموده اند كه : مراد از امام همان امام معصوم است . اما در پاسخ بايد گفت : فهم و انس ذهني آنان از كلمه "امام" دليل و حجت شرعي نيست .[ و نمي توان آن را ملاك حكم شرعي در ضرورت عصمت قرار داد].

ممكن است در توجيه اين نظر گفته شود: امام معصوم [ به خاطر دارا بودن ملكه عصمت ] اشتباهات و تخلفات عمال و كارگزاران خويش را جبران و ترميم مي‌كند. در پاسخ بايد گفت : امام عادل غير معصوم نيز به مقتضاي عدالت خود تخلفات و اشتباهات عمال و كارگزاران خود را پس از كشف خلاف، جبران و ترميم مي‌كند.

از سوي ديگر براساس آيات شريفه قرآن، جهاد براي "رفع فتنه" و اينكه "آيين، همه براي خدا گردد" تشريع شده، در اين صورت آيا ممكن است ما بدين معني ملتزم شويم كه در عصر غيبت اگرچه هزاران سال طول بكشد خداوند رفع فتنه و گسترش دين اسلام را نخواسته است ؟

علاوه بر اين ما پيش از اين خوانديم كه پيامبراكرم 6 فرمود: "تمام نيكي ها در شمشير است و زير سايه شمشير، و مردم جز به وسيله شمشير قوام و قيام نخواهند يافت ."[1]

و از اميرالمؤمنين (ع) نقل نموديم كه آن حضرت فرمود: "دين و دنيا جز به وسيله جهاد اصلاح نخواهد شد."[2]

حال آيا ممكن است گفته شود كه در زمان غيبت، خداوند صلاح و خيري را براي بشر قرار نداده و صلاح دين و دنياي آنان را نخواسته است ؟ آيا عقل و خرد روا مي‌شمارد كه مردم در عصر غيبت در مقابل جنايتها و فسادها تا ظهور صاحب الامر(عج) بلاتكليف باقي بمانند؟ بله از آن جهت كه مسأله بسيار مهم است و به جان و مال و ناموس افراد مربوط مي‌شود، لازم است مقيد به ملاك و ضابطه اي شود، و دست افراد ناآگاه به موازين شرع و افراد ستمگر و جائر كه تقيدي به موازين اسلامي ندارند از آن كوتاه باشد، و به همين جهت است كه گفته شده

---