بود و مقام نبوت را داشت، اما اگر خداوند مقام خلافت خود را به وي اعطا نفرموده بود احكام مولوي و حكومتي براي وي مسلم نمي گشت، و اطاعت از وي بر مردم واجب نمي شد، لكن پس از آنكه خداوند وي را به عنوان جانشين خود در زمين برگزيد مشروعيت ولايت و پيشوايي يافت و حكومت و داوري بين مردم حق وي گرديد و به همين جهت در آيه شريفه اين معني با "فاء" تفريع "فاحكم، پس حكم كن" مشخص شده است .

البته اين نكته را همين جا بايد يادآور شد كه حضرت داود پيش از منصوب شدن به اين مقام نيز در رابطه با آنچه از جانب خداوند مي‌آورد واجب الاطاعة بود، اما فقط در رابطه با آنچه از جانب خداوند به مردم ابلاغ مي‌نمود، و اين اطاعت چيزي جز اطاعت از خداوند نبود. [نه فرمانروايي در امور مربوط به حكومت و امامت ].

3 - دلالت آيه : (النبي اولي بالمؤمنين ...)

(النبي اولي بالمؤمنين من انفسهم و ازواجه امهاتهم و اولوا الارحام بعضهم اولي ببعض في كتاب الله من المؤمنين و المهاجرين [1] پيامبر اولي به مؤمنان است از خود آنان، و همسران وي به حكم مادران مؤمنان هستند، و برخي از اقوام و خويشان اولي هستند به برخي در كتاب خداوند از مؤمنين و مهاجرين) (در ارث).

آيه فوق وجود مبارك پيامبر6 را اولي به تصرف در امور مؤمنان دانسته و به طور قطع اين اولويت در تصرف چيزي علاوه بر مقام نبوت آن حضرت است . و در قرآن كريم آياتي كه دلالت بر ولايت آن حضرت از جانب خداوند تبارك و تعالي داشته باشد بسيار است، كه اين آيه يكي از آنها محسوب مي‌شود.

سخني در مفهوم الويت

اما در مورد اينكه محدوده اين ولايت تا كجاست و معني اين آيه چيست، چند احتمال وجود دارد:

الف - اولويت در تمام مسائل، چه شخصي و چه اجتماعي

براساس اين احتمال پيامبراكرم 6 در تمام مسائل از انسان نسبت به خودش اولي و مقدم است ; يعني هر آنچه را شخص مؤمن و مسلمان براي خويش مي‌پسندد و بدان تمايل دارد، اعم از حفظ جان، علاقه به ذات خويش، حفظ آبرو، اعمال نظر و اراده در كارهاي مختلف زندگي و... پيامبراكرم نسبت به همه آنها اولي باشد و بايد وي را بر خويش در تمام مراحل و مسائل زندگي مقدم داشت . پس اگر مخاطره اي متوجه جان آن حضرت بود بر مؤمن واجب است كه با جان از وي حراست و محافظت كند، و اگر وي را به كاري دعوت نمود و نفس وي به چيزي مخالف آن متمايل بود بايد هواي نفس خويش را رها كرده و دعوت آن حضرت را لبيك گويد.

---