يخرجهم من الظلمات الي النور).[1]

5 - ايمان مؤمن را به آنچه دارد قانع مي‌سازد و وي هيچ گاه به خود اجازه نمي دهد كه براي به دست آوردن امكانات بيشتر به حريم ديگران تجاوز كند; بلكه از حق خود به ديگران مي‌بخشد و همواره در راه بهبود وضعيت ديگران مجاهدت مي‌كند. به بندگان خدا علاقه مند است و حرمت آنها را پاس مي‌دارد. اهل عفو و عفاف است . چنين روحيه اي باعث مي‌شود كه جامعه اي خداپسندانه به وجود بيايد، آن هم به صورت داوطلبانه و به دور از هر گونه قهر و اجبار.

6 - مؤمنان مورد لطف و عنايت ويژه خداوند هستند. (انا لننصر رسلنا والذين آمنوا في الحياة الدنيا)[2] "ما تحقيقا پيامبرانمان و كساني را كه در دنيا ايمان آوردند ياري مي‌كنيم ." خداوند بركات خود را به خاطر ايمان مؤمنان بر آنان نازل مي‌كند. (و لو أن أهل القري آمنوا و اتقوا لفتحنا عليهم بركات من السماء و الارض )[3] "اگر اهل آباديها ايمان مي‌آوردند و تقوا پيشه مي‌كردند، براي آنان بركاتي را از آسمان و زمين مي‌گشوديم ."

7 - ايمان مؤمن را به كار خير وامي دارد و بر او مراقب دائمي و دروني قرار مي‌دهد و از شر و فتنه انگيزي باز مي‌دارد. با اين وصف، جامعه مؤمنان جامعه اي آكنده از عشق به خدا و احترام به خلق خداست . انسانهاي چنين جامعه اي با نشاط و شاداب زندگي مي‌كنند و مشكلات و نقص ها را برادرانه و با همياري برطرف مي‌سازند.

علم و ايمان

در آغاز اين توضيح مبرم به نظر مي‌آيد كه مراد ما از علم در اينجا، علم به معناي اعم يعني آگاهي است ; و منظور از آن علم اصطلاحي مانند علم تجربي نيست .

ميان علم و ايمان تفاوت وجود دارد. اگرچه در ايمان نوعي معرفت و آگاهي مندرج است، اما ايمان علم نيست و علم هم ايمان نيست ; و متقابلا حتي ميان اين

---