افترا، فتنه گري، هجو، مدح ظالم، شايعه سازي درباره ديگران، كتمان كردن چيزي كه بايد گفته شود، اشاعه فحشا، رواج باطل، غنا، افشاگري بر ضد مؤمنان، تمسخر انسانها و... از جمله گناهان زباني است .

سخن چيني

گفته هاي اين و آن را به اينجا و آنجا بردن و با آن فتنه به پا كردن، سخن چيني است و عملي بسيار مذموم است . امام محمد باقر(ع) فرمود: "محرمة الجنة علي القتاتين المشائين بالنميمة"[1] "بهشت بر فتنه گران و سخن چين هايي كه كارشان سخن چيني است حرام گرديده است ." سخن چين با انتقال سخنان افراد به يكديگر، موجب كدورت و دشمني بين آنها مي‌شود. قرآن كريم در دستوري اكيد به پيامبر فرمان داده است : "گوش نكن به سخن كساني كه زياد سوگند مي‌خورند و فراوان عيب جويي و سخن چيني مي‌كنند."[2] امام علي (ع) فرمود: "از سخن چين پرهيز كن كه آن تخم كينه را مي‌كارد و انسان را از خدا و مردم دور مي‌سازد."[3]

غيبت

انسان در صورتي كه پشت سر كسي به گونه اي حرفي بزند كه اگر بشنود مي‌رنجد - هرچند سخن گفته شده راست باشد - غيبت او را كرده است ; و اگر دروغ باشد تهمت است .[4] و نيز ياد كردن از كسي به قصد تنقيص و سرزنش به چيزهايي كه از نسبت آنها به خود خوشايندش نيست و آن امور در بين مردم نقص حساب مي‌شود، غيبت است .[5] مرحوم شيخ انصاري پس از نقل كلمات اهل لغت و احاديث و سخنان بزرگان مي‌فرمايد: اين اخبار صراحت دارد بر اين كه غيبت در

---