كفر

"كفر" در اصل به معناي پوشاندن است ; و به شب و كشاورز هم كافر گفته مي‌شود، از آن جهت كه شب همه جا را فرا مي‌گيرد و كشاورز بذرها را در دل خاك پنهان مي‌كند.[1] كفر در واقع محجوب بودن از حق و پوشاندن حق است . با توجه به همين معناست كه ناديده گرفتن حق نعمت را كفران آن گفته اند. كفر در اصطلاح قبول نكردن عقيده حق و يا ايمان نياوردن با علم به حقانيت به آن است . انكار چيزهايي است كه لازم است به آنها ايمان آورد و نپذيرفتن دين حق يا انكار چيزي كه از ضروريات دين به حساب مي‌آيد، و يا انكار چيزي كه آگاهانه منجر به انكار ضروري دين شود.

از آنجايي كه دين و دينداري با پذيرفتن اصولي تحقق پيدا مي‌كند، كفر قبول نكردن آنهاست در صورتي كه از روي عناد و لجاجت باشد; ولذا انكاري موجب كفر مي‌شود كه با توجه و آگاهي باشد. در غير اصول سه گانه توحيد، نبوت و معاد، در صورتي كسي كافر مي‌شود كه انكار او آگاهانه و از روي عناد به انكار ضروري دين برگردد.

علاوه بر انكار اصول دين و يا انكار ضروري دين، نسبت دادن چيزهايي به خداوند كه واقعيت ندارد و در شأن خدا نيست، مثل شريك قائل شدن براي خدا،[2] عقيده به فرزند داشتن او، انكار يكي از صفات وي، و به خصوص ناديده گرفتن ربوبيت او[3] و حاكميتش بر هستي، كفر است .

انكار كتاب آسماني به خصوص آخرين كتاب آسماني "قرآن"، قبول نكردن احكام خدا، و يا تجزيه آنها به دلخواه و قبول بخشي و رد كردن بقيه و انكار نبوت،

---