ندارند; دسته ديگر روشنفكراني هستند كه اين اواخر پيدا شده اند، اينها قرآن و اسلام را قبول دارند ولي افكار مادي گري بر آنها غالب شده است و همه مسائل را توجيه مادي مي‌كنند و چون معجزه را نتوانسته اند توجيه مادي كنند آن را از اصل منكر شدند، ولي اصل دين را منكر نشده اند.

برخورد ما با دسته اول اين است كه بايد با آنها بحث خداشناسي كنيم . وقتي كه ثابت كرديم خدايي وجود دارد و اين خدا داراي صفاتي است و از جمله صفات او قدرت است، پس مسلما قدرت چنين اموري را كه جزء معجزات است دارد; زيرا خدايي كه قدرت دارد اين زمين و آسمانهاي باعظمت و موجودات فوق العاده را خلق كند، قدرت دارد به كسي كه او بخواهد قدرت اعجاز بدهد.

و اما كساني كه اسلام را قبول دارند منتها در اثر فرو رفتن در افكار مادي همه چيز را توجيه مادي مي‌كنند و قهرا معجزات را قبول ندارند، بايد به اينها گفت شما كه قرآن را قبول داريد، بعضي از آيات قرآن است كه قابل توجيه و تأويل نيست، صريحا قرآن از حضرت موسي (ع) و حضرت عيسي (ع) و پيامبران ديگر معجزاتي را نقل كرده است .

نمونه هايي از معجزات قطعي پيامبران در قرآن

مثلا در مورد حضرت عيسي (ع) اولا وجودش معجزه بود، زيرا بدون داشتن پدر از مادرش متولد شد، و علاوه بر آن بچه اي شيرخوار در گهواره سخن مي‌گويد و از خود و مادرش دفاع مي‌كند.[1] و ثانيا به بني اسرائيل كه مورد خطابش بودند فرمود: (اني قد جئتكم بآية من ربكم) همانا من براي شما نشانه اي از پروردگارتان مي‌آورم ; خداوند در قرآن معجزات را تعبير به "آيه" مي‌كند; يعني نشانه و علامت ارتباط با خدا; به دنبال اين آيه آمده است : (اني اخلق لكم من الطين كهيئة الطير

---