پيامبران كه از جانب خدا هستند بايد امتيازي از ساير افراد بشر داشته باشند كه ما به وسيله آن امتياز بتوانيم تشخيص بدهيم كه آنها از ناحيه خدا هستند. پس بايد كارهايي را كه افراد بشر از انجام آن عاجزند و فقط با قدرت خدا انجام مي‌شود انجام دهند.

سنخيت معجزه و ادعاي پيامبري از اين قرار است كه ادعاي پيامبري ادعاي ارتباط با خداست و معجزه نيز در اثر ارتباط با خدا انجام مي‌شود. امام صادق (ع) در اينجا مي‌خواهد همين مسأله معجزه را تثبيت كند، لذا مي‌فرمايد: "ثم ثبت ذلك في كل دهر و زمان مما أتت به الرسل و الانبياء من الدلائل و البراهين" يعني پيامبري انبيا در هر زمان ثابت شد از آنچه پيامبران از دليلها و برهانها آورده اند; منظور همان معجزات آنهاست ; "لكيلا تخلو ارض الله من حجة" خداوند پيامبران را با معجزه مي‌فرستاد تا زمين خدا از حجت خالي نباشد; معناي حجت در درس پيش گفته شد. "يكون معه علم يدل علي صدق مقالته و جواز عدالته" پيامبر كه حجت خداست با او نشانه اي هست كه همان معجزه اش مي‌باشد و دلالت مي‌كند بر اين كه پيغمبر راستگوست و حكم عدالتي كه آورده است بايد اجرا شود.

اين حديثي بود كه از امام صادق (ع) آمده است .[1] حديث سوم همين كتاب الحجة كافي داستان هشام بن حكم است و مباحثه اي است كه او با عمرو بن عبيد داشت .

استدلال هشام براي لزوم وجود حجت الهي در هر زمان

هرچند در ذهن هشام موضوع امامت بوده، ولي بيان او عام است و لزوم وجود حجت در هر زماني از طرف خدا را ثابت مي‌كند.

يونس بن يعقوب مي‌گويد: نزد امام صادق (ع) بودم و جمعي از اصحاب ايشان و

---