از جمله هشام بن حكم نيز حاضر بودند. طبق اين نقل هشام آن موقع جوان بود و به تعبير بعضي روايات صورتش هنوز خط پيدا نكرده بود و قهرا ريش هم هنوز نداشته ولي زبان گويايي داشته است . يونس مي‌گويد: امام صادق (ع) در اين جمع از هشام جريان مذاكره او با عمرو بن عبيد را جويا شدند - عمرو بن عبيد از علماي اهل سنت و معتزلي مذهب و ساكن بصره بوده است - هشام به حضرت عرض كرد: من در محضر شما خجالت مي‌كشم و زبان من توان سخن گفتن را ندارد.

حضرت فرمودند: آنچه را به تو گفتم تخلف مكن، آنگاه هشام گفت : من شنيدم كه عمرو بن عبيد براي مردم در مسجد بصره صحبت مي‌كند، من هم روز جمعه به مسجد رفتم و جلسه بزرگي - دايره گونه و حلقه وار - از مردم و عمرو را مشاهده كردم - جلسه حلقه وار سنتي بود كه پيامبر6 گذاشتند به جهت اين كه امتيازي بر كسي در آن نباشد و لذا هر كس وارد جلسه ايشان مي‌شد حضرت را نمي شناخت و مي‌گفت : محمد كدام يك از شما هستيد؟ و اين رسمي كه بين ما معمول شده كه هر كس وارد جلسه اي مي‌شود مي‌خواهد بالاي آن بنشيند رسم بدي است، چقدر خوب است جلسات ما حلقه وار و مسجدي باشد، معلوم مي‌شود اين سنت اسلامي تا آن زمان هنوز معمول بوده است - رفتم و در آخر جلسه نشستم و گفتم : مردي غريب هستم اجازه مي‌دهي مسائلي را سؤال كنم ؟ و او جواب مثبت داد.

پرسيدم : آيا چشم داري ؟ گفت : فرزندم اين چه سؤالي است، چيزي را كه مي‌بيني چرا سؤال مي‌كني ؟ گفتم : سؤالات من از همين قبيل است اجازه بده ادامه دهم، گفت : بپرس، پرسيدم : اين چشمي كه داري با آن چه مي‌كني ؟ گفت : با آن افراد و رنگها را مي‌بينم، پرسيدم : آيا بيني داري ؟ گفت : آري، پرسيدم : با آن چه كار مي‌كني ؟ گفت : به وسيله آن بوها را استشمام مي‌كنم - شايد او از ساير خواص بيني غفلت داشته است - پرسيدم : آيا دهان داري ؟ گفت : آري، پرسيدم : با آن چه كار مي‌كني ؟ گفت : به وسيله آن مزه چيزها را مي‌چشم، پرسيدم : آيا گوش