حكيما متعاليا" و اين صانع همين طور كه عالم و قادر است حكيم هم هست، يعني كارهايش مطابق حكمت است، "متعاليا" يعني فوق ماست و جسم نيست، بنابراين نمي شود كه مستقيم با همه ما تماس داشته باشد و ما مصالح و مفاسدمان را مستقيما از او جويا شويم، "لم يجز ان يشاهده خلقه" قهرا ممكن نيست كه خلق خدا او را مشاهده كنند، "و لايلامسوه فيباشرهم و يباشروه و يحاجهم و يحاجوه" و مردم نمي توانند خدا را لمس كنند و مستقيما با او برخورد داشته باشند و از او مصلحت خود را جويا شوند و با او گفت و شنود و استدلال كنند، و از طرفي ما نياز داريم كه راه و رسم زندگي به ما نمودار شود و به قول ابوعلي سينا نياز ما به پيامبران از نياز به ابرو و پلك چشم و گودي كف پا بيشتر است . "ثبت ان له سفراء في خلقه" پس بايد كساني بين ما و خدا واسطه باشند، "يعبرون عنه الي خلقه و عباده" كه اينها زبان گوياي خدا براي بندگان او باشند، "و يدلونهم علي مصالحهم و منافعهم" و مردم را بر آنچه كه مصلحت و منافعشان در آن است راهنمايي كنند، "و ما به بقاؤهم و في تركه فناؤهم" و آنچه را كه وسيله بقاي مردم مي‌شود كه اگر آن را ترك كنند فاني مي‌شوند، به آنها يادآور شوند.

البته انسان با مردن فاني نمي شود، و مراد از فاني شدن در اينجا اين است كه اگر چيزي را كه باعث كمال است انسان ترك كند به چاه ويل جهنم مي‌افتد كه در حقيقت اين فناست . "فثبت الامرون و الناهون" پس ثابت شد كه بايد كساني باشند كه امركننده ما باشند - يعني به ما چيزهايي را فرمان بدهند كه مصلحت است - و نهي كننده و باز دارنده از چيزهايي باشند كه به ضرر ماست ; "عن الحكيم العليم في خلقه" از ناحيه خداي حكيم و عليم در خلق او. علت اين كه اينجا حكيم و عليم را قيد مي‌كند براي اين است كه خداوند به مصالح ما عالم است و حكمت هم دارد، يعني كاري را كه مصلحت است انجام مي‌دهد. "و المعبرون عنه عزوجل" و پيامبراني كه از طرف خدا تعبيركنندگان هستند، يعني زبان گوياي حق هستند