معناي "سبحان" قبلا گفته شد. "حزن الارض" يعني زميني كه سنگلاخ و كوهستاني است مانند تپه ها، "سهل" در مقابل آن زمين هموار را مي‌گويند، "من حزن الارض" يعني از زمينهاي سنگلاخ "و سهلها" يعني از زمينهاي غير سنگلاخ كه هموار است ; و "عذب" يعني زمينهايي كه پاك است و قابليت كشت و زرع را دارد، در مقابل زمين "سبخ" يعني شوره زار كه استعداد كشت و زرع ندارد. پس خداوند تبارك و تعالي از زمينهاي مختلف سنگلاخ، هموار، قابل كشت، و زمين شوره زار خاك جمع كرد.

"تربة سنها بالماء حتي خلصت"

(خاكي كه آن را با آب مخلوط كرد تا اين كه گل خالص شد.)

يك معناي "سن" ريختن است، "سنها بالماء حتي خلصت" يعني آب روي آن ريخت تا اين كه خالص شد; و معناي ديگر "سن" صيقلي كردن و نرم كردن مي‌باشد، ممكن است كه عبارت "سنها بالماء" به اين معنا باشد كه به وسيله آب آن را خالص و نرم كرده باشد; زيرا آن خاك شايد مثلا كاه و شن و سنگ و چوب لابلايش بوده است، آن ناخالصي ها را از آن جدا كرد تا با خاك خالص و آب خالص يك موجود خالص و نرمي شد، چون مي‌خواهد از آن انسان به وجود آيد بايد يك موجود نرم و خالصي باشد.

در بعضي نسخه ها به جاي "خلصت" "خضلت" آمده، يعني تا اين كه آن خاك كاملا مرطوب شد، و شايد اين تعبير بهتر باشد.

"و لاطها بالبلة حتي لزبت"

(و مخلوط كرد آن خاك را با تري، تا يك موجود چسبنده اي شد.)

"فجبل منها صورة ذات أحناء و وصول و أعضاء و فصول"

(پس خدا از اين خاكي كه گل شد صورتي را خلق كرد كه داراي اعضاي كج و منعطف و وصل و فصل است .)