اخلاص عملي، اخلاص عقيدتي و اخلاص فنايي

سپس حضرت مي‌فرمايد:

"و كمال توحيده الاخلاص له"

(و بالاترين مرحله توحيد خداوند اخلاص براي اوست .)

سه معنا براي "الاخلاص له" ذكر شده است كه هر سه معنا ظاهرا درست باشد: يكي اين كه "الاخلاص له" معنايش اين است كه در مقام عمل شما كارهايي را كه انجام مي‌دهيد مخلصانه و فقط براي خدا باشد، اگر در زندگي اهل فعاليت و تلاش هستيد يا اداره امور سياسي كشور به دست شماست و ... هر كاري را كه انجام مي‌دهيد براي رضاي خدا بايد انجام دهيد. پس در حقيقت همان طور كه توحيد به قلب انسان باور شده است، در متن زندگي هم اين توحيد را پياده كند. به خاطر حسن و حسين و هوي و هوس و ريا و رياست كار نكند. مثلا بگويد: خدايا من كشاورزي مي‌كنم براي اين كه تو دستور داده اي كه تحصيل رزق حلال كنم، علاوه بر آن سطح توليد را بالا مي‌برم تا كشور اسلامي از بيگانگان بي نياز شود. تجارت و درس خواندن و ساير كارها هم همين طور. پس اگر مراد از "الاخلاص له" اخلاص در مقام عمل باشد به اين معناست كه توحيد، صرف اعتقاد نباشد، به شكلي كه قلبا به توحيد اعتقاد داشته باشيم اما در عمل و متن زندگي هواي نفس و خواسته هاي ديگران را هدف قرار دهيم ; بنابراين "الاخلاص له" در حقيقت به معناي توحيد عملي است كه انسان خالصا مخلصا لوجه الله كار كند.

احتمال ديگري كه ذكر كرده اند اين كه "كمال توحيده الاخلاص له" به اين معناست كه خدا را خالص كني از صفات نقص . وقتي شما يك خدا قائل هستيد، اين خدا را همان طور كه هست اعتقاد داشته باشيد، يعني خدايي كه كامل است و نقص ندارد، جسم نيست، جزء ندارد، احتياج به مكان و زمان و جهت ندارد،