در بيان مطلب بسيار دقيق موشكاف بوده‌اند. و وقتى يك فرع فقهى را بيان مى‌كردند تمام شقوق مسأله را مدنظر داشتند. روى اين اساس در پايان يافتن مطالب شتاب نداشتند و مطلب را تعقيب مى‌كردند تا مطلب به يك نقطه اطمينان‌بخشى برسد. و ازاين‌رو بحث حجشان بيش از شش سال طول كشيد. آيت اللّه سبحانى در مورد دقت نظر ايشان مى‌فرمايند:

«ما كفايه را خدمت آقا خوانديم اما كفايه ايشان در حد يك درس خارج بود و ايشان در درس متعرض حواشى و مطالبى بسيارى از علماء و محققين مى‌شدند. در موقعيت علمى ايشان بايد عرض كنم: مرحوم آيت اللّه العظمى حائرى شاگردان برجسته‌اى تربيت كرده بود كه در ميان آنها مرحوم حضرت آيت اللّه گلپايگانى جزء رديف اول بود. مرحوم آيت اللّه گلپايگانى مدقق بود يعنى در مسأله موشكافى مى‌كرد و دقت بيشتر مى‌نمود.»

به كلمات بزرگان خصوصا شهيد ثانى و صاحب جواهر و شيخ انصارى اهتمام خاصى داشتند و بسيارى از اوقات متن كلمات آنها را كلا قرائت مى‌كردند. و به بزرگان و اساطين علم بسيار احترام مى‌كردند و اگر به نظر و رأى يكى از آنها ايراد داشتند بسيار محترمانه به نقد آن مى‌پرداختند. داراى شرح صدر عجيبى بودند و اشكالات و ايرادات شاگردان را هرچند كم‌سابقه بودند تحمل مى‌كردند. كه اين خصوصيت ايشان خصوصا در سالهاى اخير با در نظر گرفتن بار سنگين مرجعيت عامه و پيرى و ضعف مفرط، اعجاب‌انگيز بود. به فتواى مشهور ارج مى‌نهادند و حتى المقدور از آن دائره تجاوز نمى‌كردند. و از دادن فتواى شاذ و نادر خوددارى مى‌كردند.

بسيارى از اوقات مطلب را كاملا تشريح نمى‌كردند، بلكه مطالب و استدلالات را در طرف موافق و مخالف ذكر مى‌نمودند. و شاگردان را در يك حالت انتظارى مى‌گذاشتند و نظرشان اين بود كه آنان خود كار كنند و به نقطه اصلى برسند. حتى گاهى از بيان رأى‌