خويش هم اباء مى‌كردند. و اين موجب آن بود كه درس ايشان براى هر كس قابل فهم نباشد.

گاهى در درس نظرات معاصرين خويش را از قبيل آيت اللّه حاج سيد احمد خوانسارى و ديگران نقل مى‌كردند كه اين مطلب حاكى از نهايت تواضع و كمال بزرگوارى و از هوى و هوس به دور بودن ايشان بود.

در فهم و جمع اخبار يد طولايى داشتند، و از بس با اخبار و كلمات معصومين مأنوس بود، كه اخبار و روايات معصومين را همچون فرزند از پدر مى‌فهميد (چه آنكه درين اعضاء خانواده قرائنى است كه كلمات همديگر را بهتر مى‌فهمند) معظم له طورى زوياى آن را قرينه قرار مى‌داد كه اعجاب همگان را برمى‌انگيخت.

آيت اللّه مكارم شيرازى در مورد درس ايشان مى‌فرمايند: «در مكتب فقهى ايشان سه تا مطلب خيلى جلب توجه مى‌كرد: اول: عمق نظر ايشان بود. دوم: مسأله استقلال فكرى ايشان است. سوم: احاطه بود. ايشان حضور ذهن داشت و احاطه داشت و يك مسأله كه مى‌گفت با مسائل ديگر مى‌سنجيد.»

***