«شيوه تدريس ايشان»

تدريس ايشان علاوه بر جنبه علمى همواره ممزوج با اخلاق و معنويت بود، و مصداق بارز «كونوا دعاة للناس بغير السنتكم» بودند و با عمل و گفتار شاگردانش را به معنويت مى‌خواند. به فرمايش آيت اللّه امامى كاشانى «ايشان در مدت تدريس آن صفاى روحى خود را توأم با درس به كسانى كه از محضرش كسب فيض مى‌كردند ارزانى مى‌داشت.» به گونه‌اى كه به هنگام ورود به مساجد كه محل درس ايشان بود، به محض ورود دو ركعت نماز تحيت مى‌خواندند. و بعد از آنكه بر كرسى درس جلوس مى‌فرمودند، قبل از شروع درس فاتحه و دعائى براى اساتيد بزرگوارش و آنهائى كه باعث حفظ و نگهدارى حوزه شده بودند قرائت مى‌كردند. و اگر احيانا قرائت فاتحه را پيش از درس فراموش مى‌كردند، در خلال درس تدارك مى‌نمودند. كه خود اين حاكى از ادب و احترام بى‌پايان و ابراز قدرشناسى ايشان نسبت به مقام اساتيدش بود.

بدون مطالعه دقيق اقدام به تدريس نمى‌كردند، قبلا مطالب درس را مرور مى‌كردند و سپس به كرسى درس مى‌نشستند. و به فرمايش خودشان: چند بار درس را مطالعه مى‌فرمودند. براى حصول مزيد اطمينان براى خودشان و شاگردان نوعا مطالب ياداشت مى‌كردند و دفتر را با خود مى‌آوردند كه اهتمام ايشان بر اين مطلب در اواخر بيش از سابق بود.