مرا كه مسكن مألوف اندر آن كويست‌

كجا به درگه ديگر كسى مرا رويست؟

ترا كه طرّه مشكين و منبرين مويست‌

دلم بجوى قدت همچو سرو دلجويت‌

سخن بگوى كلامت لطيف و موزون است‌

بيا بديده به بين از سر گمان ساقى‌

قدى كه بود چو سرو، از غمت كمان ساقى‌

محبّتى كن و تورى مكن از آن ساقى‌

ز تور باده بجان راحتى رسان ساقى‌

كه رنج خاطرم از جور تو دگرگونست‌

هزار مسأله حل شد مرا ببود عزيز

مرا چه سود ز بودن كه نبود عزيز

فراق يار زيان من و بسود عزيز

از آندمى كه ز چشمم برفت روى عزيز

كنار دامن من همچو رود جيحونست‌

مرا كه مهر تو بوده است كيش و آئينم‌

غم فراق تودر دل به ديده مى‌بينم‌

تو پادشاهى و من آن گداى مسكينم‌

چگونه شاد شود اندرون غمگينم‌

به اختيار كه از اختيار بيرون است‌

ببين كه ناله بسيار مى‌كند حافظ

ز هجر روى تو اين كار مى‌كند حافظ

به غير تو همه انكار مى‌كند حافظ

ز بيخودى طلب يار مى‌كند حافظ

چو مفلسى كه طلبكار گنج قارونست‌

سعيد همدم حافظ شد و چكامه نوشت‌

زمان هجر تو را از براى عامه نوشت‌

هزار و چارصد و چارده به نامه نوشت‌

غم فراق نشايد بنوك خامه نوشت‌

به هر كه مى‌نگرم بى‌قرار و محزونست‌