ترا كه برق نگاهت هزار افسون است‌

يقين كه غصّه هجرت ز قصّه افزون است‌

مگو كه از چه دو چشمت چو رود جيحون است‌

ز گريه مردم چشمم نشسته در خون است‌

ببين كه در طلبت حال مردمان چون است‌

تويى چو ليلى و من بيدريغ مجنونت‌

ندانم از چه چنينم اسير و مفتونت‌

قسم به مصحف حق و دعاى بيچونت‌

بياد لعل تو و چشم مست ميگونت‌

ز جام غم، مى لعلى كه مى‌خورم خون است‌

زبان خامه ندارد زبان مدحت تو

بپاست اين همه آوا، ز يمن همت تو

ز جان خويش گذشتم براه خدمت تو

ز مشرق سر كو، آفتاب طلعت تو

اگر طلوع كند طالعم همايون است‌

به بام عرش ز جور زمانه فرياد است‌

كه اين چه رسم خطا و چگونه بيداد است‌

به هر كجا كه خراب است يا كه آباد است‌

حكايت لب شيرين كلام فرهاد است‌

شكنج طرّه ليلى مقام مجنونست‌