انسان كسى را شيعه بداند و باو زكوة بدهد، بعد معلوم شود شيعه نبوده، بايد دوباره زكوة بدهد.

مسئله 1951- اگر طفل يا ديوانه‌اى از شيعه فقير باشد، انسان ميتواند به ولى او زكوة بدهد؛ بقصد اينكه آنچه را ميدهد ملك طفل يا ديوانه باشد.

مسئله 1952- اگر به ولى طفل و ديوانه دسترسى ندارد، ميتواند خودش يا بوسيله يك نفر امين زكوة را بمصرف طفل يا ديوانه برساند و بايد موقعى كه زكوة بمصرف آنان ميرسد نيت زكوة كند.

مسئله 1953- بفقيرى كه گدائى ميكند، ميشود زكوة داد ولى بكسيكه زكوة را در معصيت مصرف ميكند. نميشود زكوة داد.

مسئله 1954- بكسيكه معصيت كبيره را آشكارا بجا ميآورد، احتياط واجب آنست كه زكوة ندهند.

مسئله 1955- بكسيكه بدهكار است و نميتواند بدهى خود را بدهد، اگرچه مخارج او بر انسان واجب باشد، ميشود زكوة داد كه بدهى خود را بپردازد.

مسئله 1956- انسان نميتواند مخارج كسانى را كه مثل اولاد خرجشان بر او واجب است از زكوة بدهد، ولى اگر مخارج آنان را ندهد، ديگران مى‌توانند بآنان زكوة بدهند.

مسئله 1957- اگر انسان زكوة به پسرش بدهد كه خرج زن و نوكر و كلفت خود نمايد اشكال ندارد.

مسئله 1958- اگر پسر به كتابهاى علمى دينى احتياج داشته باشد، پدر ميتواند براى خريدن آنها باو زكوة بدهد.

مسئله 1959- پدر ميتواند به پسرش زكوة بدهد كه براى خود زن بگيرد و پسر هم ميتواند براى آنكه پدرش زن بگيرد زكاة خود را به او بدهد.

مسئله 1960- به زنيكه شوهرش مخارج او را ميدهد، يا خرجى نمى‌دهد ولى ممكن است او را بدادن خرجى مجبور كنند، نميشود زكوة داد.