زكوة بگيرد، ولى بايد مالى را كه قرض كرده در معصيت خرج نكرده باشد، يا اگر در معصيت خرج كرده، از آن معصيت توبه كرده باشد بلى از سهم فقراء ميتواند زكوة بگيرد اگرچه از آن معصيت توبه نكرده باشد.

مسئله 1946- اگر بكسيكه بدهكار است و نميتواند بدهى خود را بدهد از سهم بدهكاران زكوة بدهد. بعد بفهمد قرض را در معصيت مصرف كرده، چنانچه آن بدهكار فقير باشد ميتواند آنچه را باو داده بابت زكوة حساب كند ولى احتياط واجب آنست كه اگر از آن معصيت توبه نكرده، چيزى را كه باو داده بابت زكوة حساب نكند.

مسئله 1947- كسيكه بدهكار است و نميتواند بدهى خود را بدهد؛ اگرچه فقير نباشد، انسان ميتواند طلبى را كه از او دارد، بابت زكوة حساب كند.

مسئله 1948- مسافرى كه خرجى او تمام شده، يا مركبش از كار افتاده چنانچه سفر او سفر معصيت نباشد و خود او هم در معصيت نباشد و نتواند با قرض كردن يا فروختن چيزى خود را بمقصد برساند، اگرچه در وطن خود فقير نباشد، ميتواند زكوة بگيرد. ولى اگر بتواند در جاى ديگر با قرض كردن يا فروختن چيزى مخارج سفر خود را فراهم كند. فقط به مقدارى كه بآنجا برسد، مى‌تواند زكوة بگيرد.

مسئله 1949- مسافرى كه در سفر درمانده شده و زكوة گرفته بعد از آنكه بوطنش رسيد، اگر چيزى از زكوة ياد آمده باشد، بايد بنابر احتياط لازم آنرا بحاكم شرع بدهد، و بگويد: آن چيز زكوة است.

شرائط كسانيكه مستحق زكاتند.

مسئله 1950- كسيكه زكوة ميگيرد بايد شيعه دوازده امامى باشد و اگر