در پايان بايد بگويم كه آيت اللّه العظمى گلپايگانى قدّس سرّه علاوه بر اينكه مشروعيت نظام اسلامى را الهى- مردمى مى‌دانند، معتقد به نظريه ولايت انتصابى فقيه كه مقيد به احكام شرعيه و مصلحت سياسى، اجتماعى امت اسلامى و قدر مشترك بين ولايت انتصابى عامه فقيهان و ولايت انتصابى مطلقه فقيهان است، مى‌باشند و تمايل معظم له- با قيد مصلحت نظام سياسى و اجتماعى امت اسلامى و آنچه كه از شاگردان ايشان نقل مى‌شود- همگى شاهد بر اين مدعى هستند كه ايشان تمايل به اين نظريه دارند، از آنجايى كه وى در كنار امام خمينى قدّس سرّه در سرنگونى رژيم استبدادى پهلوى نقش به سزايى در هدايت مردم در دوران تبعيد امام قدّس سرّه داشته‌اند، در نظريه حكومتى و فقه سياسى خويش به طور محسوس با آنچه كه امام خمينى قدّس سرّه انديشيده‌اند و در حركت و مبارزه ملت ايران و انقلاب اسلامى مشهود بود، مغايرت ندارد و شاگردان محترمشان از جمله آيت اللّه صابرى همدانى و كريمى جهرمى به اين مهم اذعان دارند كه معظم له اولين كسى هستند كه در كنار امام خمينى قدّس سرّه به همان گستردگى، نظريه انتصابى ولايت مطلقه فقيهان را بيان كرده‌اند، البته اين حدود اختيارات فقيه با توجه به مصلحت نظام اجتماعى- سياسى، زمان و مكان و انديشه فقهى- سياسى ايشان مورد توجه قرار گرفته است، آيت اللّه العظمى گلپايگانى قدّس سرّه ولايت مطلقه فقيه را همان ولايت‌