را دارند، چنين از آستين شجاعت بيرون آيد و روز استعمار و استعمارگران را سياه و آنها را مفتضح و رسوا و خيانتهايشان را آشكار سازد ... آنها گمان نمى‌كردند كه ارشادات علماى اعلام ... چنين انقلاب عظيمى را كه تمام طبقات مملكت در آن شركت دارند و امواج تظاهرات و اعتصابات آنها همه‌جا را فراگرفته است، فراهم نمايد ...[1]».

حاصل اينكه دين و سياست در انديشه‌هاى فقهى- سياسى آيت اللّه العظمى گلپايگانى قدّس سرّه لازم و ملزوم همديگر و تفكيك‌ناپذير هستند و اينكه ديانت بايد از سياست جدا باشد و علماى اسلام در امور اجتماعى و سياسى دخالت نكنند از گفته‌هاى استعمارگران و عمّال سياسى آنها مى‌باشد تا دين را از تصرف امور دنيا و از تنظيم امور سياسى- اجتماعى مسلمانان بركنار سازند، به هر روى ضرورت تشكيل حكومت در عصر غيبت حاصل عدم جدايى دين از سياست مى‌باشد، ايشان با توجه به ادله عقل و نقلى ضرورت حكومت در عصر غيبت را مورد توجه قرار مى‌دهند كه ما بدون توضيح بيشتر آن را ذكر مى‌كنيم:

«... ادله ولايت فقيه در عصر غيبت به طور تفصيل و دقت بايد ملاحظه شود ... اينكه امور عامه در عصر غيبت،

[1]- مركز اسناد انقلاب اسلامى، پيشين، ص 656.