روزى آقا از وقت مقرر مقدارى ديرتر تشريف آورده و براى گفتن درس حضور يافتند و فرمودند علت تأخير اين بود كه فرزندم در حوض خانه دچار خفگى شده بود و از دنيا رفت، من گرفتار تجهيزات، كفن و دفن او بودم‌[1]».

آقاى كريمى جهرمى مى‌گويند، اينجانب بعد از شنيدن اين داستان، از آيت اللّه العظمى گلپايگانى قدّس سرّه راجع به اين فرزند پرسش كردم، فرمودند آرى او كودكى بود در سنّ حدود شش سالگى و اسمش سيد محمد باقر بود.

آنچه كه در درباره تدريس ايشان آمده همه حاكى از آميختگى تدريس با اخلاق و عرفان است، بدين معنا كه معظم له با ورود به مسجد و مجلس درس اولا نماز تحيّت مسجد را به جا مى‌آوردند و هيچ موقع از اين امر غافل نبوده حتى در سالهاى اخير كه دچار كسالت و بيمارى بودند باز هم نماز تحيّت مسجد را نشسته مى‌خواندند و هنگام شروع درس براى استادشان حاج شيخ عبد الكريم حائرى فاتحه قرائت مى‌كردند، گاهى هم اگر اين مهم را فراموش مى‌كردند، بيان مطالب كلاس را قطع نموده، فاتحه را مى‌خواندند و دوباره شروع به ادامه درس مى‌كردند، در آغاز تدريس خطبه‌اى مشتمل بر بسم اللّه، حمد و ثناء خداوند و صلوات بر

[1]- على كريمى جهرمى، پيشين، ص 60.