مبارز شد دو تن از بهر يارى‌

كه بودند آن دو ز اعراب غفارى‌

به پيش روى عشق، عالم افروز

كشيدند از جگر آهى جگر سوز

بگرييدند همچون ابر آذار

بناليدند چون مرغان به گلزار

بديشان گفت سلطان دو عالم‌

چه گرياند شما را اندر اين دم‌

شويد اى همرهان در يارى من‌

به فردوس برين با چشم روشن‌

به گفتند آن دو با آن شاه محشر

كه اى فرزند دلبند پيمبر

نميگوئيم از جنگ اى خداوند

نباشيم اين جهان را هيچ دربند

همانا گريه‌مان اى شاه پيروز

بود بهر تو در اين وقت و اين روز

كه ماندى اندر اين پيكار، تنها

برفته از كفت سرها و تنها

شدند آنگه روانه سوى ميدان‌

بكشتندى همى از قوم عدوان‌

ز تيغ قوم كافر كشته گشتند

به چشم تر بخون آغشته گشتند

چون از تنشان بدر روح روان شد

بهشت جاودانشان رايگان شد

نماند از ياوران شاه ذيجود

ز إخوان صفا جز جمع معدود

سلامى شاه را دادند و رفتند

غبار غم به تيغ از چهره رفتند

به دور شه ز جور چرخ اطلس‌

نماند الّا بنى هاشم دگر، كس‌