چو رخصت يافت از شاه سرافراز

به شد جنگ عدو را كينه پرداز

ز ديدار سوار دشت ناورد

بر آمد از نهاد كوفيان گرد

يكى فرياد زد شمر بد اختر

كه اى آهن دلان كينه پرور

ز صف بيرون نيايد كس به پيكار

كه اين پرخاشجو شيرى است خونخوار

به آذربايجان ديدم كه اين شير

ز زين افكند شيران را به شمشير

همانا فتح آن فرخنده كشور

شد از شمشير اين شير دلاور

به هم رزمى نبردش نيست ميسور

نباشد چاره‌اش جز جنگ جمهور

مبارز خواست آن شير شكارى‌

نيامد نزد او يك تن سوارى‌

بتازيد آن زمان بر قلب لشكر

همى افكند سرها را ز پيكر

ز غوغاى جهاد شاكرى مرد

برآمد از نهاد كوفيان گرد

به گرد او گروهى كينه پرداز

شدند آن شير دل را سنگ انداز

چو ديد آن حال آن مرد دلاور

زره بركند و در انداخت مغفر

كه رخت آهن از بهر چه كارم؟

چو پيكان گيرد از تن دست يارم‌

بدين رنج و بدين زحمت زره وار

درافتادى تن مرد هشيوار

به نزد شاه مردان شد مكانش‌

به كف روح روان بد ارمغانش‌