به ميدان اندر آمد شير كلبى‌

نبرد آورد با كفّار حربى‌

ز خود بگذشته بودى گرم پيكار

كه ناگه دست و تيغش رفت از كار

مشبّك شد تن آن تازه ايمان‌

نگون آمد ز زين بر خاك ميدان‌

سرش برداشتند آن قوم بيدين‌

سوى مامش فكندند از ره كين‌

عجوز آن سرگرفت و گشت مسرور

كه مادر گشت راضى از چنين پور

فكند آن سر، دوباره سوى ميدان‌

كه اين سر داده‌ام در راه جانان‌

دوباره برنگردد در بر من‌

چه ميشد گر فدا مى‌شد سر من؟

رگ عشقش به جنبيد از حمايت‌

نمود آهنگ جنگ آن جماعت‌

ستون خيمه از جان كند آن زال‌

خجل زان زال آمد رستم زال‌

رجز برخواند چون مردان كارى‌

نمود از شهريار عشق يارى‌

چو عشق از بهر كين مركب جهاند

سپاه مرد و زن از هم نداند

جزاك الله به گفتش شاه عشّاق‌

به جاى خويش آمد، زال مشتاق‌

عروس از خيمه سوى رزمگه تاخت‌

به روى نعش شوهر خويش انداخت‌

يكى را گفت سردار بد اختر

كه ملحق ساز اين زن را به شوهر

به يك ضربت رسانيد آن منافق‌

تن مهجور عذرا را به وامق‌

چو شد كلبى سوى جنّت روانه‌

بيامد سود از غم و رنج زمانه‌