به بالين شد كه آخر زمانش‌

پذيرا گشت از نو ميهمانش‌

ز شوق از پرده دل داد آواز

كه هذا جدّك اى شاه سرافراز

پرستاران عشق آن خسته را زود

بياوردند نزد شاه ذيجود

غبار از چهره رفتش، دست لولاك‌

چه بودار بودمى من جاى آن خاك‌

همى فرمود سلطان لعمرك‌

و أنت الحر كما سمّتك أمّك‌

شبيه احمد آن مولاى يوسف‌

همى فرمود از روى تاسّف‌

لنعم الحرّ حرّ بني رياح‌

صبور عند مختلف الرّماح‌

چو شد آن شيره شور محبّت‌

برون از اين جهان پر ز محنت‌

برير بن خضير از آن خضر پيمان‌

سكندرسان روان شد سوى حيوان‌

سمند افكند در ظلمات پيكار

دليلش گشت شمشير گهربار

به تيغ تيز آن پر شور و بيباك‌

گروهى را فكند از باره بر خاك‌

ز كرز و نيزه و شمشير دشمن‌

شكستش مغفر و بدريد جوشن‌

تنش در جنبش آمد جان به پرواز

سلام آورد بر سلطان سرباز

گذشت از خويش و اين عيش مكدّر

گرفته از دست خواجه خضر ساغر