زبان بربست و دفع خصم خونخوار

حوالت كرد با تيغ زباندار

دلير و عاشق و دل داده از كف‌

چو شير خشمگين زد خويش بر صف‌

شد آن سرگرم جام عشق دادار

ز خود بيگانه، غرق بحر پيكار

سرو دست از يلان به گرفت تيغش‌

نبود از كين كشى، يكدم دريغش‌

شد از شمشير آن شير دژ آهنگ‌

زمين پهنه بر نام آوران تنگ‌

برآمد از سپاه كوفه فرياد

ز مرد افكن تميم مرد آزاد

بدند آگاه كان مير يگانه‌

سراندازد چو گيرد تازيانه‌

كنون هندى پرندش هست در كار

نه صف ماند نه لشكر نه سپهدار

سر آن قوم از جان دل بريدند

گريزان چون گراز از وى رميدند

چو تندر نعره زد سردار بدبخت‌

كه اى سنگين دلان آهنين رخت‌

به دورش حلقه همچون خطّ پرگار

زنيد اين دم كه تا تنگ آيدش كار

چنين كردند آن قوم ستمگر

تنش خستند از شمشير و خنجر

حسود عشق در آن رزم و پيكار

فكند اسب دلاور را ز رفتار

چو ديد از چشم دل از مرد چالاك‌

نبى را خويشتن افكند بر خاك‌

پياده ميگرفت از دشمنان سر

كه سرش از تيغ كين بگرفت افسر

ز پا افتاد مرد آهنين چنگ‌

به تيغ دشمن اندر پهنه جنگ‌