ربودش ناگهان از آن ميانه‌

بزد بر رخش همّت تازيانه‌

روان شد سوى جيش رحمت حق‌

به حق پيوست و با حق گشت ملحق‌

أتينا تائبا للَّه، پناهش‌

رجال صدّقوا آمد گواهش‌

به گفت اى شه منم آن عبد گمراه‌

كه بگرفتم سر راهت به إكراه‌

دل دلدادگان عشق يزدان‌

شكستم من به نادانى و طغيان‌

ندانستم كه اين قوم ستمكار

بود مقصودشان پيكار دادار

خطايم بخش اى شاه عدوبند

گنه از بنده و عفو از خداوند

يم عفو ازل شد در تلاطم‌

گنه گرديد از آن نامور گم‌

هماى جان مرد شير نيرو

رميد از دام خجلت همچه آهو

ز خوشنودى نميگنجيد در پوست‌

كه گشتم قابل قربانى دوست‌

چو بخشيدش خطاء شاه خطا بخش‌

روان شد سوى ميدان، فارس رخش‌

به گفت اى قوم بد كيش زنازاد

همان حرّم، و ليكن گشتم آزاد

اميرى برگزيدم در دو عالم‌

كه باشد بهترين فرزند آدم‌

بود حق آشكارا از ضميرش‌

نبى پيدا ز سيماى منيرش‌

رجز خواند و نصيحت كرد و تهديد

بر آن آهن دلان سودى نبخشيد