چو لب بست از سخن سبط پيمبر

سخن پرداز شد ناموس داور

بفرمود أسكتوا زان خلق منكوس‌

نفس برّيد و شد خاموش ناقوس‌

چو حقّ حمد يكتا كرد إنشاء

على (ع) بار دگر شد منبر آرا

پس از حمد خدا و نعت احمد

چنين فرمود آن ناموس سرمد

كه اى پروردگار مكر و تدليس‌

كه باشد كارتان آزار و تلبيس‌

بما گرييد از اين جور و بيداد

سرشك از چشمتان هرگز مبرّاد

بما ناليد از اين محنت و غمّ‌

بآه و ناله خوش باشيد همدم‌

شما را نقض عهد و نقض پيمان‌

بود كارى نه مشكل، سخت آسان‌

شما را مردى آن باشد به دوران‌

كه خدمتكار باشيد از كنيزان‌

چه بد تخمى فشانديد اى جماعت‌

كه محصولش نباشد جز شناعت‌

شما را گريه بس بسيار بايد

ولى بسيار خنديدن نشايد

بود اين كارتان بدتر ز هر كار

شما را حاصلى ناداده جز عار

چسان شوئيد اين خون را ز دامن‌

به روز دادخواهى نزد ذو المنّ‌

روان گرديد اى قوم پر از كين‌

سقر بينيد آسايشگه خويش‌

بناحق كرده باطل حقّ ما را

فرو بگرفته غيظ حق، شما را