چو رفتند آن اسيران، سوى كوفه‌

سيه چون شام آمد، روى كوفه‌

پى نظّاره آل پيمبر

ز جا جنبيد شهر كوفه يكسر

سر بازارها استاده برپا

ز مردان و زنان از پيرو برنا

كه بر شد بانگ و ناى و ناله كوس‌

بلند آوازه آن قوم منحوس‌

علمداران شدند از هر كناره‌

سپاهى از پياده و ز سواره‌

بشهر اندر شدند آن جمله يك سر

ز سرداران و سرهنگان لشكر

پس از بگذشتن آن قوم گمراه‌

سر چندى نمايان شد بناگاه‌

به پيشاپيش آن سرها يكى سر

كه بودى چون سر و روى پيمبر

همه بر نيزه‌هاى جور و بيداد

شده از دست آن قوم زنازاد

ز دنبال سر آن جمع اسيران‌

نمايان شد بر اشترهاى عريان‌

شه چهارم خديو جمله عبّاد

اسير ناتوان سلطان سجّاد

به زنجير گرانش دست و گردن‌

به سختى بستر از بيداد، دشمن‌

چو ديدند آن جماعت آن قباحت‌

حريم الله را با آن فضاحت‌

همه يكباره افغان بركشيدند

به تن پيراهن از غم بردريدند

همى گفتند كاينها از كجايند؟

بدين رسوائى و ذلّت چرايند؟